Kürşat Hardal Şiirleri - Şair Kürşat Hardal

Anla beni, biraz anla.
Bırak artık;
Vücudu , cebi , cüzdanı.
Asıl olan, yüreği yokla.
Kırıntı, damla, toz;
Kalmış mı bir şey?

Ölüm arada yoklar beni,
Aç mıyım, tok muyum?
Tok olsam alıp götürecektir beni,
İşte bu açlığın zaferi.

Ölüm arada yoklar beni,

Ben sana:
Ölen yaşayamaz,
Bilir misin diyorum.
Sen bana:
İnsan ölürken neler yaşıyor,
Anlatsana diyorsun.

Ahh be ömür yokluğum..
Şimdi sen kanatlanıp gel ;
Somurtmaktan kaskatı kesilen gönlüm,
Bir damla buse ile,
Yeniden can bulsun.

Nefsimle savaşta,
Yalnız bir neferim.
Sana gel demişim,
Ötesi mi var ?

Kendimle savaşta,

İlhamını kaybetmiş bir şair,
Anlattığı herşey sana dair.
Çiçek böcek , gece gündüz,
Hepsi birer tasvir.

Aradığım şey sensin,

Neler oluyor,
Hani unutacaktı insan?
Var mı derdimi anlatabileceğim,
Sana uygun bir lisan?

Kalıplaşmış şeyler,

Her bedendeki vaha,
İçimdeki yangın mı?
Kaç duygu katledildi?
Bilinmez yollarda.

Kaç bedene dokundum?

Her şeyin,
Bir kıssası vardır.
Her şeyin,
Bir kıstası vardır.

Her şey,

Bu buhranın kaçıncı evresi,
Dünya, insanın mahşer sinesi.
Kim konuşsa gidecek kellesi,
Zaman dalkavukların devresi.

Arama,