Kara Sevda Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Şahlanıp gölge saçan hislerin eşiğinde,
Kendimize bir sevgi kadar yer bulduk.
Yoldaş oldu karıncalar, sırdaş oldu gecelerde.
Ezilmiştik yine, nice boşluklara anlam yüklerken.
Oysa mor bir akşam sürülüyordu tarlalarda,
Siyaha çalan notalar dokunurken sana ve bana.
İşte, yalnızlığımız kavuşuyordu bir kez daha.
Ve cümleler kulağımda dünden kalan zemheri,
Susturamıyorum artık,
Susturamıyorum seni yalnız bırakan sözleri.
Parmakların arasında kaybolan bir dünyada,
Paslanan demirlerin gülümsemesinde gördüm kimseleri
İlerlerken uykusuz iniltilerin yorgun şafağında,
Tozdan bir kale göründü korkak heybetiyle.
Halbuki nedensiz dönebilirdik ölümlerden.
Eserdik hicran yüklü pencerelerden durmadan.
Merhem olabilirdik, ya da suskunluğa bir selam.
Biz seninle sensiz olabilirdik,
Birbirimizden hiç ayrılmadan.
Ki biz, bulutlara tırmandıkça sevinen,
O ürkek güvercinler kadar da heyecanlı,
Bir renk haykırdık tabloların köşesinde,
Anlamı sadece bizde saklı.