Kamer Taşkın Şiirleri - Şair Kamer Taşkın

Öğrenen ve unutan,
Ki insandır.

Öğrendiğinde öğrendiğini,
Unuttuğunda unuttuğunu sanan,
İnsan,

Güneye bakan köşede,
Güneşliğin gölgesi yerde,
Bir masa iki sandalye,
Yorgun adam,
Sandalye üzerinde.

Masada bir radyo,
Kendi kendine söylenmekte,
Yalnız adam radyonun önündeki koltukta,
Ileri geri gidip gelmekte,

Zaman zaman hızlanıp yavaşlamakta,

Çıkarını gör,
Çıkarını koru,
Çıkarını gözet,
Çıkarından sözet,

Çıkarmaya çalışsan,

Yitik bir ordunun komutanıyım,
Bir zamanlar,
Yürürken toprağı sarsan,
Düşmanları titreten,
Savaşları kazanan,
İsyanları bastıran,

Yürüyorum,
Ayaklarımın beni götürdüğü,
Karşı duramadığım,
Ateşlerin, buzların içinden,
Dağların, derelerin arasından,
Var ya da yok olacağım,

Bas gaza, görme yayaları,
Üzerlerine su sıçrasın.
Yol verme kimseye,
Onlar da sana vermesin.
Dönüp bakma geride kalanlara,
Onları sırtlanlar yesin.

Bu kaçıncı,
Kırılışım,
Ayrılışım,
Savruluşum.

Bu kaçıncı,

Seni sana anlattı,
Herkes kendi dilinden,
Anlamadın hiçbir şey,
Ne gelir elinden.

Seni sana anlatmak,

Anlayamazsın,
Kulağının duymadığını,
Tadamazsın,
Diline gelmeyeni,
Hissedemezsin,
Derine değmeyeni,