İzzet Yaylacı Şiirleri - Şair İzzet Yaylacı

Gönlüm seninle geçen o neşeli yıllarda,
Geri dönecek diye gözlerim hep yollarda.
Postacıya el açsam dilenci diyorlar da;

Gözümden bak kanlı yaş akıyor damla damla,
Kimse bakmaz yüzüme, sen bari beni anla.

Yolunu bekledim sabaha kadar,
Ilık ateşinle beni yakmadın.
Gülzara dönmüştü bütün sokaklar,
Dilime kor gibi düşünce adın.

Yolunu bekledim sabaha kadar,

Bilmediğim bir şehrin,
Tanımadığım sokaklarında
Seninle son bulsun
Sitemkar yalnızlığım.

Tutma sakın ellerimden,

Senin için erken kalktım bu sabah,
Tıraş olup aynada sana baktım bu sabah,
Seni görmek arzusu öyle doldu kalbime,
Yürüdüğüm yollarda uçacaktım bu sabah.

Senin için dünyayı güzel gördüm bu sabah,

Her vakit naz edersin
Nedir havan güzelim?
Kesem pek yağlı dersin,
Aşkın yavan güzelim.

Mal kalmadı atadan,

Ben yürüyordum
Sokaklar yürüyordu.
Sokak lambasının altında
Bir delinin gözlerinden
Yaşlar dökülüyordu.

Tut ki ben ölmüşüm mezar taşıma
Aşkından bir kızın öldü yazsınlar
Hicranla baksınlar kara kaşıma
İzzetle ağlayıp güldü yazsınlar
Rengi hep karaydı gördüğüm düşün
Elimde buseydi titrek gülüşün

Aç gözünü şöyle bir bak kainatın rengine,
Ne mükemmel düzen kurmuş, Rabbim dengi dengine.

Ne maviyi eksik kılmış, ne yeşili siyahtan,
Eleğimsağma demişler, renklerin ahengine.

Âteşi aşkım ile dünya yanıyor sanırım
Tutuşandır yüreğim, kokusundan tanırım
Ya gülistane su gönder sona ersin bu ateş
Ya kararsız ruhumu aşk alacaktır Tanrım..

Dermanımı vereceksen ecelimdir sanırım

Nuray’dı O;
On dört gün değil,bir aydı O.
Bakışlarıma iltica etmiş,
Keçiören’de doğan,
Bir Ay’dı O.