İzzet Yaylacı Şiirleri - Şair İzzet Yaylacı

O adam şimdi,
Donan kanını yüklüyor bir geceye.
Yüreği elinde kalmış
Karanfilce gülüyor.
Ama zannetme ki
Bilmiyor ne demek

Karanlıklar geri verin uykumu,
Adaletim rüyalarda işlesin.
Ta yürekten bir ah sesi duydu mu,
Kamçı yemiş kısrak gibi kişnesin.

Sabır taşı çatlasın ta özünden,

Biliyor musun,bahar yağmuru gibisin.
Kah sırılsıklam yağar üstüme doğru hercai bakışların,
kah bir sel olur gülüşlerin alır götürür beni umut dolu maviliklere.
Biliyor musun,bahar çiçeği gibisin.
Hafiften boynun bükük,duruşun yağmura susamış gibi.
.Hafif bir rüzgar bekler buğday rengi yaprakların.

Bülbül boyun eğmeyince
Kırmızı gül açmaz imiş.
Atide gün doğmayınca
Ruh bedenden kaçmaz imiş.

Yine tırmanmada ta bulutlara,
Günbegün, peyderpey aczim ilahi.
Göndüm de başımı ak umutlara,
Korkup huzuruna geldim ilahi.

Onu görmek için son bir defacık
Azrail’ e yalan söyleyeceğim.
Azrail diyorsa dinlemem hık–mık,
Vallahi–billahi ölmeyeceğim.

Yorgun bir kısrak haykırışıyla
Son defa haykırdı karanlık şehir.
Avuçlarımda balaban bir güvercin,
Gün vurdukça dudağıma, belirginleşir.

Yolumu bir çığlık keser,her doğuşta dolunay,

Ilık bir rüzgar gibi,
Dokunsun saçlarına
Hiç kimseye söylemeye kıyamadığım
Bir şarkı tadında sözcüklerim.

Ve bir haber duy,her sabah uyandığında,

Gönlüm her dem arzular görülmez cemalini
Vuslat gecikti bunca, sebebi bilinmez ki.

Her değdiğim nesnede görürüm hayalini
Hayali ile vuslatın lezzeti bulunmaz ki.

İnsanım ben,
Yanılgıların bakir kucağında.
Döktüm içim bir akşam üstü yalnızlıklara.
Ve kızıl bir sevdayla uyandım,
Bin bir gecedir uyuduğum kirli uykulardan..
Uyandığımda mevsim,düşlerimden de kıştı;