İsmet Zeren Şiirleri - Şair İsmet Zeren

Ilık ılık akıyordum
Şehir uykudan
Devrilince...
Güneşin gölgesine
Sen uykunda
Bu şehri satıyordun

Dert küpünde oyun olmaz
Kulağında küpe yoksa
Günün ilk ışıklarının
Seher yeli delip geçer
Üşürsün
Gün vurmamış

Kırmızı fularını çıkar be kadın
Türkü söyle,şarkı söyle,bir şeyler yap
Durup bakma kapı girişinde yüzüme öyle
Valizini bırak,dudağın oynat,,ıslık çal
Eteğini savur,rujunu yenile,derinden bak
Tahta döşemedir,ritm tut ayaklarınla

Öyleyse ben mahcubiyetimle yaşamaya mecburmuyum? Gayet tabii ki
mecbursun diyen sesini duyar gibi oluyorum.Oysa sen; şimdi,sabahladığım gecenin bana bahşettiği en büyük güzellik olarak,saadet içinde geçmiş bir
gecenin manzumesi halinde,yatağımızda mışıl mışıl uyumaktasın...
Bu benim kendi hesaplaşmam.Bu benim kendi yüzleşmem.
Mahcubiyetimle yüzleşmeme seni dahil etmeye hakkım bulunmamaktadır.
Ben ışığı sönmüş bir güneşim...Yüreğimde son bulmuş yaşama sevinci,geçmişimin karanlık bir kitabesi olarak tozlu raflarda çoktan yerini

Susam şehrinin kül kubbelerinde
Yakarışım çığlık olur intizarlara
Dönüp bakmam geriye
Korkularımdan
Yıldızlarda ağlar
Gün doğunca sahipsiz

Hasretimiz aya ve yıldıza
Çağırdık gözlerimizle
Çoşkuyla şevkle indiler
Cenk meydanlarında güneş batarken
Al akan kanımıza

Sana
Bir Anadolu Kasabası'nın
Bağ bozumlarından
Ve aşka kapalı gönül mahzenlerine
Yıllanmış bir aşkı taşıdım
Asırlar boyu

Soğuk bir kaşım akşamında
Yüreğim
Yaşama sarılmışken
Tüm sıcaklığıyla
Ve her şey umutsuzken
Ben bir bilinmeyenin ortasında

Bu gün değilmiydi
Dünden farklı olmayan
Bugün işte
Sensiz bir gün
Sensiz bir güneş sönük mü sönük
Sensiz her dokunuş acımı acı

Al bayrak göklerden inmesin diye
Ezanlar semada dinmesin diye
Bu canı vatana ettim hediye
Şehitler ölmüyor ağlama Anne!

Toprağı kutsaldır bu güzel yurdun