Sevdim diye bilmeyi ne çok isterdim
Bir romana öykünen paragraf misali
Sevdim diye başlamayı
Ve seviyorum diye bitirmeyi
Ne çok isterdim.
Seni…
Yılların izi düşmüş yüzüne,
çizgilerinden tarih akıyor.
Sen söylemesen de…
Çiziktirdiğim yürekte benden izler var.
Nankör olma;
Anladım ki;
Ağaçlar ayakta ölürmüş
İnsanlar yatakta!
Yaşanılası değilmiş
Kötülükler
Yaşayası insanlarda.
Sigaram Birinci’ydi
Sen de bir İnci’ydin içimde
İçime çektikçe içimde seni
Nikotin kokulu sokaklarımda
Yoluna adını verdim.
Adına hazan dedim.
Çünkü seni hazanda sevdim.
İçimin kuyusunda
sarkıtacağın ipi beklerken
şimdi ne sen varsın
Bakınca geriye kalan zamana,
arta kalan zamandan habersiz,
avunmak düşüyor bir yanıma,
diğer yanıma… ben.
Şakağıma dayamışım sözlerini,
gözlerine dayamışım gözlerimi,
alacakaranlıkta şaşırtmasın,
gidişim, gelişim gibi.
Ney taksiminde duygularım.
Beklerken seni, penceremde ölüm
kalemim seninle taşar.
Düşersin mısralara
kâğıt almaz.
Defterimde sır gibi sakladığım
Bir gün gelecek, terk-i diyar edeceğim.
Günahlarımı ve sevaplarımı alıp gideceğim.
Bir çift kelâm kalacak dudaklarda:
“Allah rahmet etsin.”
Yaşamayı bilmedim,
Aşk dudaklarımda mevzi almış.
Domdom kurşunu misali…
Olası gidişine bir çizik, bir yara
Kabuk bağlayan cinsinden
Nasıl ki doğumla başlıyorsa ölüm
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!