Sevdim diye bilmeyi ne çok isterdim
Bir romana öykünen paragraf misali
Sevdim diye başlamayı
Ve seviyorum diye bitirmeyi
Ne çok isterdim.
Seni…
Yılların izi düşmüş yüzüne
Çizgilerinden tarih akıyor
Sen söylemesen de
Çiziktirdiğim yürekte benden izler var
Nankör olma kötü olsam da kalbinde hala yerim var.
Anladım ki;
Ağaçlar ayakta ölürmüş
İnsanlar yatakta!
Yaşanılası değilmiş
Kötülükler
Yaşayası insanlarda.
Yaşadığın asırdan 1437 sene uzaktayız
Seni görmeden sana ümmet olmak yolundayız.
Ne gelişine, ne de gidişine şahit olamadık ama
Biliyoruz ayrılıkların da sonu var.
Sigaram Birinci’ydi
Sen de bir İnci’ydin içimde
İçime çektikçe içimde seni
Nikotin kokulu sokaklarımda
Yoluna adını verdim.
Adına Ekim dedim.
Çünkü seni ekimde sevdim.
İçimin kuyusunda
sarkıtacağın ipi beklerken
şimdi ne sen varsın
Bakınca geriye kalan zamana
arta kalan zamandan habersiz
avunmak düşüyor bir yanıma
diğer yanıma ben
Şakağıma dayamışım sözlerini,
gözlerine dayamışım gözlerimi,
alacakaranlıkta şaşırtmasın,
gidişim, gelişim gibi.
Ney taksiminde duygularım.
Beklerken seni, penceremde ölüm
kalemim seninle taşar.
Düşersin mısralara
kâğıt almaz.
Defterimde sır gibi sakladığım
Bir gün gelecek terk-i diyar edeceğim
Günahlarımı ve sevaplarımı alıp gideceğim.
Bir çift kelâm kalacak dudaklarda
“Allah rahmet etsin.”
Yaşamayı bilmedim
Yaşlanmayı da
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!