İlhan Keskin Şiirleri - Şair İlhan Keskin

Gözlerinden kopma vaktindeyim, vakit gece yarısı
Kirpiklerinde duruyorum, gözlerinin içi oluyorum
Titremelerin başlıyor, düşüyorum kirpiklerinden
Süzülmeden yanaklarının üstünden, sana bakıyorum
Kan çanağı ızdıraplarının, kızgınlığında eziliyorum
Düşmeden, yok olmadan gözlerinden, yapma diyorum

Buruk akşam hüznünde yazdığım bu şiirde
Aklıma yolun sonu geldi, kırlaşmış saçlarımla
Ne hayatlar gördüm matemle sevinçlerde
Kimi bahtına ağlamakta kimi sahte avuntularda
Farkında değildir gülen ağlayanların gözyaşlarına
Sormak bile gelmezken akıllarına

Ağzından çıkanı, kulağı hiç duymaz
Ahkâm kesip dururda, sükûtu da bilmez
Yol yordama davet etsen, ona da gelmez
Seni nasıl yontacağız, patavatsız dangalak

Açık söylüyorum diye, yılan gibi sokarsın

Açsın tohumlarında, gül deste sevgiler
Dallarında ben olmak istiyorum, yeşeren
Saklı kalsın, zahmetimde alın terim
Yorgunluğumu, geceye emanet ettim
Ay ile mehtapta buluşacağım, bu gece
Muhabbete inceden, inceden başlayacağım

Cana bedenden çıktı, zayii oldu akıl
Zaman mekân değişti, tükendi artık batıl
Azığın olsun amel, yolculuk vakti şimdi
Bir tepside sunulmadı mı, abu hayat şerbeti

Hesabın kitabına, denk düşmezse eğer

Düşlerime astım seni, tam karşımdasın üstelik
İster oynaş benimle, ister hüzünler yaşat
Benim gördüğüm kadarsındır, düşlerimde
Payeler dağıtırım en çok, hak etse de, etmese de
Dargın olmam, küskünlüğümde yoktur düşlerimde
Evet, mesela hep düşlerimde aksileşirim

Şehrin bir yerinde alabildiğince bir meydan
Meydanın bir kenarında çiçekçi kız akşama hazırlanan
Sepetinde bir sürü çiçek en vahi çeşit karanfilden sardunyadan
Tezgâhını açtı başladı bakınmaya oturduğu taburesinden
Öyle kalabalıktı ki meydan bazısı bezgin yorgundu koşanlar
Düşündü bir an akmaya başlamıştı otobüsten inen insanlar

Kayboldu gönüller de, sevginin tadı
Diller bile söylemez oldu, artık adını
İçilen kahvenin bile, kırk yıl hatırını
Alış verişe döndü, yazık, fakir sevgiler

Gönül de yoksa eğer, aşk ile sevgi bağları

Geçmeyin günler geçmeyin daha dünlerdeyim hala
Yeni yürümekteyim hatta düşüp kalkmaktayım
Bir sehpa köşesinde ellerim düşücem korkusunda tutmaktayım
Bak yine kaybettim emziğimse yok
Yine feryat edeceğim yalancı avuntular peşinde
Yalancı emziklerle avunacağım

Değmeyin sinem duman, duman tütmekte
Ah ile naçar oldum, boşa ömür geçmekte
Yaren faslı ayanda, sohbeti güç seçmekte
Bülbülün dil belasını, gül bile çekmekte

Evveli ikrarımdan beri, duyulmadı feryadım