Belki bir gün cennetinde buluşacağız,
Şimdi yangını söndürülmez bu cehennemin,
Ama gözlerin hep cenneti anlattı bana…
Aysel, *“Müzeyyen, bu derin bir tutku!”* derdi,
Ben sana tutuldum,
Kaybediyorum,
Kendimi, zamanımı, hayatımı…
Hep birileri için var olmak zorundasın
Herkes senden önce gelmeli
Önce onlar mutlu olmalı
Kıymeti önce onlar görmeli
Öylece gül bana uzaktan,
Karşında ki seni anlayamaz,
Sadece hatırlamalısın!
Bir gece mi yeter sana ?
İşte bir garip insanoğluyuz...
Tahammül edemiyoruz; doğruya, güzele, iyiye...
Hep aldanıyoruz, başarılı olacağız diye kandığımız hayallere.
Şimdi alabora olmuş bir gemiyim,
Okyanusun ortasında,
Hangi liman beni kabul eder ki!
Hadi etti diyelim,
Alabora olmuş bir gemi,
Ne gök yüzü senin kadar anlamlı,
ne de güneş...
Senin ışığın hayat, bu yavan gönle,
Gökkuşağı seni anlatmaya kifayetsiz,
Siyah beyaz tek kalsa sana yetersiz,
Ruhun huzur bulur mu?
Ne yaraların varmış çocuk yüreklim,
Öpsem o yüreğinden faydası dokunur mu?
Sarsam seni, bir baba gibi sımsıkı, ruhun huzur bulur mu?
Götürsem seni bir deniz kıyısında huzura, aklın geçmişinde kalır mı?
Bir insan nasıl bu kadar özlem duyar,
Hemde neyi özlediğini bilmeden,
Bilmeden özlemek niye bu kadar acı verici!
Hayat, zaman içinde akarken neden bu kadar yavaş,
Zamanımı, bende eksik olan ne hızlandırır ?
Niye bu kadar ararken bulamıyorum
Silindi rüyalar, hayaller…
umutlar silindi,
gök yüzünün maviliği,
bir ormanın yeşilliği,
akan bir nehir silindi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!