Talib_i kalbin tek sahibi Allah.
Gönlü sen bülbülden mi istersin?
Uğruna canımı veririm dersin,
Bakalım felek buna ne diyecek?
Seslensem de sesimi duymazsın,
Binalar çok yüksek
Viçdanlarımız yerle bir.
Ay görmüş gecede,
Karanlıkların rengi bir.
Gelmişiz gidiyoruz,
Düşündükçe seni aklım almıyor!
Döndükçe dünyam durmuyor.
Gönlüm, nedense hep yorgun?
Sebebi kendisine sorulmuyor.
Kördüğüm mü ki, bu düğüm?
Perdeleri kaldırmadan aramızdan,
Aşk ile bakan gözlerini göremem yar.
Bana gerçek ismini söylemeden,
Karşımda kim olduğunu bilemem yar.
Ey! didelerini hayal ettiğim yar,
Fırtınalar yıkım öncesi sessizdir,
Önden, rüzgarlar geleni konuşurlar.
Ve aniden hızlanır bütün bulutlar,
Geride sahipsiz bulutları bırakırlar.
Dalgalar ipekten çarşaflar giyerler,
Ne tek başına harf,
Ne keleme ne hece,
Kalbine sorduğum,
Sorudadır, bilmecen.
Bakarsan gözlerinde.
Ne Fransız Aydınlanması,
Ne de Arapların Baharı
Aydınlanmalı tüm kalpler.
Ne zanan aydınlanır?
Ne zaman Allah Aşkıyla,
Yanıp tutuşur bilemem.
Ben seni, kalbime mıh gibi yazdım.
İsmin önemli değildi, çıkarıp attım.
Ne yavaş yavaş tükenen ömrüme,
Ne de solan yapraklarıma yakıştırdım.
Ben seni, ilkbaharlarda yağmurlarımda,
Ömrümden son kalanı,
Duvardaki zamanı,
Geçip giden hayatı,
Ben sensiz bitirdim.
Kalbinden bana kalanı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!