İki yalnız var bende
Biri ben diğeri sen.
Ben, bildiğim yalnızlığım,
Sen bendeki sensizlik.
Ben, beni sana verdim,
İnci ne zaman ağlar?
Bilir misin sen gönül?
Kabuğu güneşte açılıp
Ellere düştüğü zaman.
Niçin hasret çeker?
Sen ve ben et ve kemikteniz,
Tenlerimiz dıştan farklı olsa da,
Yıkanınca akan kirlerimizin hepsi bir.
Sen ve ben dokuz ayda tamamız,
Bir nefeslik, geçici ömür törpüsünde,
Nefes aldığımız dünyada aynıyız.
İnsan etçil midir usta?
Vejeteryan mıdır?
Bombalar yağarken,
Neden gülümser?
İnsan yamyam mıdır?
Gelip geçici dünyaya,
Bana kalbini versen,
Yalnızca sevsen yeter.
Alnıma yazılmışsan,
Bu benim için kader.
Yazılmamışsan,
Allahın verdiği,
Narin bir kelebek ömrüm,
Ha uçtu ha uçacak.
Bilmem ki, konduğum,
Sarı bir papatyayı,
Kimler koklayacak?
Bu asude ömrün sevgisi,
Ben uyusam da,
Kalbimi uyutmaz.
Ben unutsam da,
O beni unutmaz.
Ben yaradılanım,
O beni Yaratan.
Gökkubbe şemsiyeyken,
Yeryüzü yataktır bize.
Uzaylar hayal edilirken,
Dünyalar gerçektir bize.
İçimizden sevgi geçerken,
Köklerimiz dünyada değildi ki,
Tekrar dünyada yeşerelim.
Seyre geldik, baka kaldık.
Neden tadına varmadık ki,
Biz bu yalancı dünyanın?
Hercai bir güldür AŞK.
Can alıcı ve can verici,
Kahverengi o gülüşler,
Aklımıza, ansızın girer.
Yedi renk acı verenler,
Hiç heber vermeden,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!