İdris Akmetin Şiirleri - Şair İdris Akmetin

Tökezliyor mavi gezegen yılgınlığın beşiğinde
Argın, yorgun zoraki yol alıyor ölüme dörtnala
Kuşlar ölü, ormanlar tarumar kimin umurunda
Doymaz gözü insanın, hala pay kapma yarışında
Bu benim, bu da benim, buda diye diye didişiriz
Batmasına az kaldı ne pay kalacak ne de biz.

Hüzün damlaları akarken her akşam gül dudaklarına
Gelincikler boyun büker gül pembesi yanaklarında
Yıllardır bağrına taş basıp yas tuttuğun ben olsam da
Sen ağlama can kuşum solarsın, yüreğimi dağlarsın.

Gülücükler tomurcuklanınca dudaklarında

Kime ne, kimin, neye inandığı
Kimin neye, kime, nasıl taptığı
Cümle mahlukat yapmadı
Asırlardır insanın insana yaptığını.

Asil olan insan gibi insan olmaktır

Söndürün bütün ışıkları
İndirin gökten Güneş'i, Ay'ı
Mars'ı, Venüs'ü yıldızları
Kendimden saklanacağım
Zulmü, açlığı, sefaleti, gözyaşını
Hüznü, ıstırabı, asırlardır süren

Kadın var ak günü karartır
Kadın var kara günü ağartır
Kadın var kralı uşağa uşak yapar
Kadın var uşağı krala kral yapar.

Kadın var başta zümrütten taçtır

Her akşam sarılır annesine
Ürkek küçük kız
Dudakları titrer, gözleri nemli
Okşar saçlarını
Öper yanaklarından
Her an kaybedecek gibi.

Söyle gönül neden suskunsun öyle
Dargın mı yoksa küskün müsün?
Tek bir laf etmez oldun günlerce
Yoksa dut yemiş bülbül müsün?

Yar gideli geçmez oldu günler

Neden ümitler solgun bugün
Umutsuzluk kervanı yol alır yine
Giden dönmez, dönen bilinmez
Bütün yollar gider meçhule
Bir garip gider sessiz, sedasız
Tahta kafes içinde.

Tanrının buyruğuna elbet boynumuz kıldan incedir,
Lakin insana zulüm asla Tanrının emri değildir.
Tanrının buyruğu şefkat, sevgi, hoşgörü, merhamettir
İnsana zulmü, gözyaşını, ölümü, reva görenlerin
Nihai emeli çıkar kavgasından başka bir şey değildir.

Dost hayata renk, yaralarıma merhem,
Dostsuz bir hayat ebedi olsa istemem.

Bunca açlık, sefalet, zulüm varken insanlık var diyemem,
İnsanlığın olmadığı yeryüzünde insan olmak istemem.