İbrahim Halil Demir Şiirleri - Şair İbra ...

İnsan gibi insan olmayanlara,
İman ile dolmayanlara,
Riyakarlık yapanlara,
Fani dünyaya tapanlara,
Çocuklarına haram lokma yedirenlere,
Yok saygım ve de olmayacak!

Poyrazlar bana doğru eserse,
Bu can bu tene küserse,
Art niyetliler sevdiklerimi üzerse,
Dost bildiklerim beni süzerse,
Yollarım girer çıkmazlara,
Halim ahvalim yaman olur.

Taşıyamıyorum artık bu kadar dert yükünü.
Görmezsem yaşıyamam her gün yüzünü.
Duymazsam sesini geçmez bu gönlümün hüzünü.
Getir de ver içeyim artık kana kana tahammül suyunu!

İçimde bir sıkıntı var ulu dağların sisi gibi.

Sen, dağlar gibi zalim ve acımasız,
Sen, okyanuslar gibi derin ve uçsuz bucaksız,
Sen, taş kalpli, vicdanını yitirmiş, merhametsiz,
Ve sen, şükretmeyi unutmuş, sofrası bereketsiz.

Sen,duyguları iflas etmiş,yüreksiz,

Zalim nefis için albenisi güzeldir bu fani dünyanın,
Bunu iyi bil ki,aldanırsan,kaybedersin ahiretin.
Nefse hoş gelen hemen-hemen her şey,
Kaybettirir sana ebediyet vadeden cennetin.

Her şeyin en mükemmeli orada,

Etme bulma dünyasıdır bu dünya!
Başkalari ağlarken sen hep gül oyna!
Seni perişan gösteriyor kenarı kırık ayna!
Zaman aynı zaman güvenme kötü insana!

Zaman aynı zaman kötü olan insan!

Aşkın kelepçesi, bağlanır bağlanmaz koluma,
Sevmeyi bilmeyen taş yürekliler çıktı yoluma.
Nazarı dikkate almadım her istasyonda durmadım,
Şevkle yürüdüm menzile, bakmadan sağıma soluma.

Aşkın yüzüğünü, takar takmaz parmağıma,

Aşkın tarlasında yok hasadım
Körelmiş bıçağım yok masadım.
Sevdaların meşakketli yollarında,
Mahirce yol aldım adım adım.

Aşkın tarlasında yok ırgatım,

Aşkını nakşettim, gönül gergefine,
Seherlerde yalvarıp yakardım dertlerin def'ine.
Doldurdum sevda kalemine aşkın mürekkebini,
Arzuhalimi yazdım doksandokuz esmalı yerin göğün sahibine.

Aşkını anlattım, sevda meclislerinde şakıyan bülbül misali.

Ara bul insanın güler yüzlüsünü,
Allah cennetine koyar doğru sözlüsünü.
Kara karıncadan haberdar olan Allah,
Bilir her insanın saklısını gizlisini.

Ara bul insanın merhametlisini,