Cihatta saf aldılar,
Vatan için canı yok saydılar.
Güneş gibi parıldayan alınları,
Bir kere dahi korku ve dehşeti sezmedi.
Onlar aziz şehirlerdir,
Ben sesimi duyuramıyorum!,
Bağırsamda duymuyorlar!,
Gözleri boyanmış sanki,
Dünya'ya aldanmış hepsi
Anneye şiir yazılamaz ki,
Anne'nin kendisi şiir zaten.
Allah'ın nurudur anne,
Şefkatin vücut bulmuş hâli...
Yemez, sana yedirir,
Kalemden akan mürekkep imiş,
Damağımda bir tat var sanki.
Acı ve hüzün ile perçinlenmiş;
Birçoğu, hatrımda var sanki.
Silik de olsa hatrımda imiş,
Takdiri namertlik olana,
Birde bin gün namert bulaşır.
Mertliği kendine kılıf bilene,
Binde bir gün namert dalaşır.
Varlığı ahlak olana,
Kıyas eden her şeyi,
Unutur bazen tek şeyi.
Bazen kendin olmaktır,
Unutmak sonucu helaktır.
Cihandaki her bir kul,
Günah ile yansam da,
Yalanlarla taşsam da,
Kendi mezarımı kazsam da,
Affı vardır rabbimin.
Tövbe yeter huzurda,
Toz pembe bir rüyadır,
İlerisini göremeyene.
Çok anlamsızdır dünya,
Nefsini terbiye edene.
İbadet gerektirir hayat,
Allâh herkesten iyi süzer insanı,
Yaratılanı en iyi Yaratıcısı bilir,
Bunda da vardır illaki bir ilim.
Okumak emredilir, okunan dinletilir.
Adem vardı huzura,
Eğildi ilahının önünde.
İlahından öğrendi, insan nedir?
Ne için yaratıldım, dedi.
Öğrenmeye açıktı Adem,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!