Kendin yaptın, kendin bozdun,
Dal gibi sararıp soldun.
Sen özüne yanlış yaptın,
Şu ömrünü ziyan ettin.
Yaşamını viran ettin,
Dünya gerçek ben bir hayal.
Nerde yaşadın, ne yaptın.
Ömür denen şey nerede,
Bu masala kim inanır
Kimler geldi kimler geçti.
Onsekiz Mart bindokuzyüzonbeşte,
İtilaf devletleri saldırdı Çanakkale'de!
Türk’ün komutanı Mustafa Kemal,
Ordusuna tarihi emir verdi.
Zafer bizim olacak dedi ileri
Zoru gören düşmanın telaşa düştü.
Ey emperyalistler;
Dünya da ki yokluk ve yoksulluk senin eserin.
İşsizliğin mimarı, kuşkusuz sensin,
İsterseniz dünya gül bahçesi olur.
İsterseniz yoksulluk tarih olur.
İstanbul'da ,evimizde...
Yardan ayrı ilk gecede.
Kalıyordum evimizde,
Yârim seni çok özledim.
Yalnızlık meğerse neymiş!
Yolun doğru yol iken,
Yoldan saptın be arkadaş
Dilinde Allah kelamı,
Gerçekleri gör arkadaş!
Her şey mal mülk para değil,
Benim emeğim çalarak,
Menzile varılmaz dostum.
Yaptığın iş doğru değil,
Adaletli olmak gerek.
Yönetim aymaz olunca,
Yine akşam hüzün bastı,
Kaygı tasa, ruhum şaştı.
Ecel günlerim yaklaştı,
Rabbim bana himmet eyle.
Yaşlılık zor zahmet imiş,
Soğuk bir aralık gününde,
Karla karışık, yağmur yağıyordu.
Gümüşyaka sahilinde rastladım ona.
Bakıyordu uzaklara umutsuzca.
Ağzında bir türkü duyuluyordu,
Evet söz kendine aitti, makamda ona.
Aziz İSTANBUL ;
İpini koparan sana geliyor.
Martıların öksüz,
Denizdeki vapurların sessiz,
Kız kulesinin hüznü seni sarıyor.
Boğazda ki canlılık yok artık.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!