“Canın Seferi”
Ben bu yola düştüm aşkın izinde,
Ne tac ararım, ne taht gözümde.
Her şey fânî, kalmaz elde,
Bâki olan bir tek Dost’tur özümde.
Dayan
Dayan ey gönül,
çünkü sabır, taşın kalbine düşen su gibidir;
en sert kaya bile sonunda güle döner.
Delinin akıl hastanesinden çıkışı
Deliliğin İçinden Doğan Hürriyet
Gözlerimden yaşlar süzülürken ilk kez etrafı gördüm. O duvarların beyazlığı artık bana mezar taşı gibi görünmüyordu; sanki nefes alıyor, sanki içindeki gölgeleri salıveriyordu. Yıllardır renkleri seçmeyen gözlerim birden griyle beyazın arasındaki farkı yakaladı. Güneş, demir parmaklıkların arasından içeri sızıyor, ince ince yüzüme vuruyordu. Ve ben, yıllardır karanlığa alışmış gözlerimle ilk kez ışığı seçtim.
Doktorlar şaşkındı. Defterleri ellerinden kaydı, kalemler avuçlarından yuvarlandı. Birbirlerine bakıp fısıldaştılar, ama sesleri bana ulaşmadı. Çünkü ben artık onların sesine değil, önümde beliren bir gerçeğe kulak kesilmiştim. Hemşireler, gözlerimin akışına şaşkınlıkla baktı. Onlar benim boş bakışlarıma, kendi kendine mırıldanan dudaklarıma, hezeyan dolu çığlıklarıma alışmışlardı. Ama bugün farklıydı. Bugün ben boşluğa değil, bir siluete bakıyordum.
Demedi deme,
Geceyi delip geçen bir rüzgâr gibi geldim sana,
Sokak lambaları titrerken adımlarımda,
Ve gölgeler, senin siluetini taşırken duvarlarda,
Ben sessizce seni arıyorum.
Destan
Önce söz vardı,
Gökten değil, gönülden düşen,
Bir bilge otağın ortasında diz çöktü,
“Dilinden Dökülen Kelimeler”
Dilinden dökülen kelimeler,
Bir bıçak gibi geçti gecenin içinden.
Ne bir veda, ne bir açıklama…
DÖNER MİSİN?
“Sadece bir soru… Kendime mi, sana mı, bilmiyorum.”
Bir soru kaldı geriye,
Tüm kelimeler tükendikten sonra:
Döner misin?
Dünya Kadar Sevgi Borcum
Gece, karanlığın kara defteri;
ben o deftere düşmüş yaralı bir kelimeydim.
Her yıldız bir suskun tanık,
her gölge bir sır saklıyordu benden.
Düşümden Düşüne Girdim
Düşümden düşüne girdim,
adımlarım gölgenden önce vardı orada.
Her nefesimde senin yankın,
her sessizlikte saklı bir çağrı.
Duydum ki Efkârlıymış
Duydum ki efkârlıymış,
bir fincan kahveyle başlıyormuş güne,
bir dal sigara yakıyormuş geceye karşı.
Dumanı gökyüzüne karışırken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!