Hümeyra Gün Şiirleri - Şair Hümeyra Gün

yalın ayak yürü hep
incinmesin toprak
ezilmesin çimen.
ürkmesin yuvasında kuş.
sürüme ayaklarını öyle
yapışmasın bir tek kum tanesi.

Ne zaman ıssızlaşsam
boğazımda
düğüm düğüm olsa hüzün.
Gökyüzüne bakarım
uzun uzun.
Belki bir kırlangıç

Bu sabah erken kalktım.
Topladım kırgınlıklarımı birer birer.
Hayallerimi de kattım içine.
Yükledim kağıttan bir gemiye.
Yavaşça bıraktım akıp giden ırmağa.
Onlar uzaklaştıkça

Kuşandı sarılara geldi eylül.
Vedaları yanına katarak.
Yaprak dalla,
Kuş yuvasıyla
Vedalaştı son kez.

Niye kısadır güzellikler..?
Bir gül açar dalında;
kıyamayız koparmaya
dökülür gider yaprakları.
Bir çocuk doğar
melekler gibi,tertemiz.

Çocuk sordu ninesine;
Kumrular konuşuyor mu,
hem de ağlar gibi?
Ninesi anlattı çocuğa
o acıklı efsaneyi.
"Onlar iki kız kardeşlermiş,

Önce günlük güneşlikti.
Yollar tozlu,çiçekler tozlu.
Havaya karışmıştı ter kokusu.
Sonra iri bir damla düştü.
Onu takip etti diğerleri.
Öyle güzel yağdı ki;

Yalnızlığım!
Çocukluğumdan beri,
beraberiz seninle.
Ben sana alıştım,sen bana.

Başım dardaysa koşarım hemen sana.

Sevmeyi öğrendim ben hep.
Hem de karşılık beklemeden.
Belki bilerek,belki bilmeyerek.
Anasından gördüğünce,elinden geldiğince..
Her şeyi sevmeyi öğretti anam bana.
Hem de karşılık beklemeden.

Bir rüzgar esti
önce hafiften.
Şiddetlendi sonra.
Otlar eğildi büküldü.
Bir o yana, bir bu yana.
Geçip gittim aralarından.