Hümeyra Gün Şiirleri - Şair Hümeyra Gün

Yalnızlık isterdim eskiden.
Sıkılırdım kalabalıklarda.
Sığınırdım kendime.
Şimdi yalnızım tek başıma,
karlarla kaplı dağlarda....
Dışarıda rüzgar esiyor,

Eylül;
incecik,naif bir hüzünken
keskin,acı bir rüzgar oldu.
Ta yüreğimize işleyen.
Erken geldi kış...
Keşke;

Yaz bitti..
Hem de ansızın bitti.
Rüzgar vuruyor yüreğimin duvarlarına
Yağmurlar da kapıda..
Saksıdaki fesleğenin de duyulmaz oldu artık kokusu.
*

Bir tohum düşse toprağa
başak başak
büyüse sevgiler.
Alıp başını gitse düşmanlık.
Bir şimşek çaksa;
ağlasa bulutlar

Ortamda bir sessizlik olsa
kız doğdu diyerek,
daha doğduğunda öğretirler susmayı.
Erkek kardeşlerinle büyürken
sen kızsın diye
yasakları tanıtırlar.

Dolunayın şavkı aydınlattı geceyi,
kutsandı karanlık.
Uzaklarda bir gece kuşu öttü.
Bir yıldız kaydı aniden.
Eski alışkanlık bu ya;
bir dilek tuttum içinde sen olan.

Daha dünyayı tanımadan,
gözlerinde öğrenme merakı,
dilinde anne ninnisi,
yüzünde mahçup gülümseme.
Gelip tuttun elimi çocuk.

Kuş mu olsam,yoksa bulut mu?
Kuş olmalıyım, kuş...!
Özgürlüğe kanat açan.
Dağları denizleri aşan.
Gözü yaşlı çocukların
parmaklarına konan.

Gökyüzündeki
erişilmez bulutlar bile,
ağlayarak dönerler
yeryüzüne.

Sen de döneceksin

Bu sabah
sonbaharda vedalaştığım kırlangıç
camımı tıklattı.
Kanatlarında umut,
ağzında bahar cıvıltısı,
yüreğinde taşınma telaşı....