Hülya Sevinç Şiirleri - Şair Hülya Sevinç

"Üzülme" desem bile kendi kendime
Üzülmemek elde değil bazen de
Duygularım vardır elbet benim de
Ruhsuz olan bir makine değilim

Bazen vicdan yapar bazen kızarım

Evvel zaman içinde
Kalbur saman içinde
Bir varmış hem bir yokmuş
İnsan zaman içinde

Umut dolu gözleri

Ufak tefekti kendisi
Konuşurken titrer sesi
Ayağında şalvarı var
Başında da yemenisi

Bir adama vermişlerdi

Adını söyleyince
Hemen koşup da gelir
Sahibi isteyince
Canını bile verir

Suçluları tanırlar

Ruhunda derin yaralar,
Seni bir ömür oyalar,
Gözlerinden akan pınar,
Kurudu, yaşın kalmadı.

Kötü günde bir dost arar,

Sanki kırk yıllık düşman
Saldırıyor hiç yoktan
Yaptığım yardımları
Unutmuş bile çoktan

Gözleri nefret saçar

Sözleriyle ezerdi
Gözleriyle süzerdi
Kusurları görürdü
Nezaket fukarası

Bir an da söyler geçer

Kimi köprüyü satar kimi olmayan evi,
Kimi de bol keseden yüksek faiz geliri…!
Sahte gelinler ile tüm takılar çalınır,
İş, konut… vaadiyle paralar aşırılır.

Baştan herkes memnunken, sonra çıkar bir isyan,

Nedenini düşünürken önceden
Hayallerdi beni hep mutlu eden
İsteğimdi kimseyi incitmeden
Kalabilmek bu dünyada yaşarken

Yaşamak, zamana karşı yarıştı

Kim haklıydı bilinmez ilginç bir yerdi dünya,
Kimisine göklerden kısmet yağardı güya!
Diğerine kendi haklarını aramak da,
Çoğu zaman oluyordu sadece bir rüya

Kimi kalbi temizdi iyi şeyler dilerdi,