Bir şehir nasıl katman katman,
Yükselirse toprağın üzerinde,
Tâ eski çağlardan günümüze,
Bir insan da öyle yükselir kat kat,
Acı tatlı tecrübelerinin,
Dondurucu soğukta
Ölmek üzere olan kirpileriz biz,
Kurtuluşumuz sarılmakta,
Canımızı acıtsa da dikenlerimiz…
Patlamadan direnen mısırlardık,
Göstermedik yumuşak yüzümüzü,
Kavrulduk, yandık, kızardık,
Sakladık içimizde hüznümüzü…
Kâh elimi uzattığımda dokunabilecek kadar yakın,
Kâh yıldızlar gibi, hayallerim gibi uzak,
Umut etmekten vazgeçme sakın,
Zira umutsuzluk insan için en büyük tuzak…
bu garip yolda,
bir adım daha at yolcu!
biter, belki biter,
ne kadar olsa da yorucu.
bana diyorsun ki;
görünmüyor bu yolun ucu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!