Hasan Ulusoy Şiirleri - Şair Hasan Ulusoy

Yol yamacı sararken arkana dönüp bakma
Mahvettiğin dünyamda gözlerini bırakma
Su tutkunu gönlümde Fuzuli’den inkisar
Mısraların vehmine düşürüp beni yakma

Çiçeği sudan çektin toprağa kaldı muhtaç

Alışkınsın derde gama cefaya
Artık zevk-ü sefa sürülmez gönül
Gönüller muhtaçken ahde vefaya
Yolsuza yol hali sorulmaz gönül.

Sen maksuda yetmek için koşarken

utandım uslanmadık yabani varlığımdan
utanmazlık haddini aşmak bana nasipmiş.
içimde ağlattığım tüyü meçhul varlığın
acısına alkışlar...

kapkara başı açık kan bağlamış çıbanın

Boş dünyaya boşa gelip giderken
Bir hayal bıraktım benden yadigar
O bile kalır mı veda ederken
Alıp taşıdığım tenden yadigar

Bir kaç dost çıkar bakıp ararlar

Bu sabah sancıların örselediği yürek
Dökülür bir hiçliğin kabına damla damla
Hasret zehrinde ümit denen dermanı ara
Yoğrul gönlüm efkârla dertle acıyla gamla
Anladım kurtuluştur senin için bu yara

Sen ve ben/ benliğinden vazgeçerek bekleşen
Yol başında oturmuş iki bahtsız yolcuyuz
Harcadığı hayatın karşılığı gam almış
Iki garip yolcu ki yol başında bunalmış
Açılmış yürekleri birbiriyle dertleşen...

Birlik çığırını fitne kapatır
Kaybolur çağlardan gelen izlerim.
Hâkimdir vicdanda şeytanca hatır
Teslimdir fesada muhlis özlerim

Sevda pınarında irinden göller

Yalnız yürümeliyim sırlarım çözülmeden
Kimseye görünmeden arkada iz koymadan
Bir yabancı gönüle duyulup sezilmeden
Yürümeliyiz gülüm caydırmadan caymadan

Kıskacına düştüğüm talihin tarihinde

Öfkesi var zamanın, şiirlere akseden
Sevdalar sefilleşen gönüllerde yer tutmuş
İnsanlar arasında yalnız gördüm insanı
Tenhalaşan sokaklar insanlık caddesinde
Köşe başı ninniyle kaç öksüzü uyutmuş
Kaç öksüzü sarayda kaç Firavun büyütmüş

Diplerden dövüşerek yüze çıkan dalgalar
Işığını öldüren yıldızlara kızmadım
Dişlerinde hayali kendini yer insanlar
İncelen umutların biçimini bozmadım

Soruyorum sokakta sokakların şahına