Halil Kıvrık Şiirleri - Şair Halil Kıvrık

Sen,
benlikten çıktığında! beni bana uzak tutan bir tutam ot
keçiyi yardan yara koşturan dar patika yol.

Birden fazla çok şeyleri anlatmaya çalıştığımızda
kesik kesik soluklanıyorsa kuş dili

I
Emekle geçen zamanda
sevgiyle emekledin
kalbin pek-okşanıldın
gönlün tok-emzirildin.

İnsan, ihtiyaçları kadar aşağılık canlı kalmaya yönlendiriliyor
tabiki
kırıntıların kanaati.

Verirsen vergi olur allahın cömertliği
istersen alıngan olur algı.

Donuksadığında kalbin,
beyninle savsaklıyorsun aşkı
bu içgüdü insanlığa sığar bir beden kişilik zayıflamasıyla

Hissetmemek,
acı çekmekten daha acıdır

Duyumsanan ve duyumsayan
yanları-yönleri ile sade/ce yurttaşız
hiç kimsenin kulu -paranın pulu değiliz
ipoteğe indirgenen şartları
yaşama sevinci ve bilincine dönüştürüyoz
ve

Diyelim ki
bu sana yakın bir değer
nasıl uzaklaşacaksın şimdiki halinden dili geçmişliğe
ve hikayenin rivayetsizliğine
ikrarın donup kaldıysa geniş zamanda

Salaklık diye birşey yok:
eşyanın tabiatına aykırı bu
hiçbir zaman çakmağı sigarayla yakmadı bu insanlar.

Eğer zengin olmayı ''düşünseydim''
parayı

Al sonsuzluğa albenini sonrası sınırına taşı beni
bir adımsın mayınıma bas damarına kendini.

Anlamadığım bişey bu
çok şey oluşu falan-filanda değil hani
bu intizam

Uykuya dalmadan önce;
karıncaların
ve
Arıların komünist olduklarını ihbar edeyim mi şimcik

yoksa

Neyse;
görmemezlik faktörünü sildim
iki gözün iki çeşme oldu şimdi temizlendin sayemde

Bahar temizliği için elime fırça almıyorum
üfürüyorum ezberden küfül küfürü