Halil Kıvrık Şiirleri - Şair Halil Kıvrık

Gecenin karanlığında bir tutam ışık yaptım onu
sonrası ölümsüzleşti gün/ler
yağmur bulutlara
bende
güneşe diz çöküp yalvardım
ne olur biraz kalbime sükun bulun

gözlerin içine taht kurmuş
oturuyordu
ağır oturaklıydı
oturup kalkmasını bilen sözünü dinletirdi cana-canana.

Böyle anlatılırdı aşka dair ne varsa çeyiz sandığının dışında.

Çok yorgun insanım yaşamak
benden bıktıysan lütfen
beni
ölüm ile başbaşa bırak
üzülme,
gözüm açık gitmiyecek.

Her dalgasında yenilen değil
yenilenen
yepyeni kinetik güçtür bu boran bu fırtına
alaşağı olmuştur bu yosun tutmuşluk güneş görmemiş yanıyla.

Gün yüzünü özler

Hadi
şimdi bana kötülüğünden birtanesini anlat.

Harfler nankör değildi hiç bir zaman,
harfler hece hece hayat ve insan salt bilmece!
haddini bilmece

Hacıyatmaz
yatar batmaz besmele
içinde buğuz besleme

Dam üstünde saksağanlar
bedeline öterler

İlkbahar;
Zavallı güzelim zerdali ağacım benim
bu yüzü göremedi
zamanın yüzüne yüzünü döndü hazan
sindiremedi içinden dışına
zincire vurdu kendini

Düşünmenin
birşeyi değiştirmiyeceğini düşünmeden edemiyorum
uyuma eyleminde.

pijamalı eşeklerin
insan halinde zebralaşacağımıza

İnce hesaptı
inci fikirden
ince hastalık
nice
belir/sizlikte.!

Makina teknolojisi gelişti
çürütülmeye çalışılan insan bilinci
en az üç çocuk ile köleleştin

Burada olmadığın vakitlerdi
şeytana meyil