Halil Kıvrık Şiirleri - Şair Halil Kıvrık

Hay allah kollektivist olacaktım ki;
feodal çukura düştü bu ayaklar.

Unutmuşum sevgilim gününü
senin sevdiklerinle bütünleşmezsem
insan yanım-yönüm kamaşmıyor gözüm gönlümde.

Çocukların oyuncakları çalındı
idealleri şekilsiz süzülüyor hayatın üzerine
yetemiyorum

Para benden ırak
ihtiyaçlar canıma yetiyor

İnsanlar arasında ayrım yoktur insanlar kendi aralarında belli aralık dilimlerinde ayrılırlar bu farkındalığın farkına varınca çözülür erci-yasta karlar. Nehirler özündedir dağların coşkusunun, lakin tersine tersine akıttılar gözyaşlarını doğrusuna doruğuna bundandır gözlerimde; donmuş ışığın kırılmasındaki katılık. Sorun; sorunun olmadığı yokluğundaki belir(siz) liğinde ki; tereddütün bıraktığı yanıt.

son kadeh şarapta yatılı kalacam sabaha değin..
Ayıklık mı!
hangi ayık kalmalarda punduna düşürdü pelesenklik bilincimizi.

Bak şimdi;
ruhunun ipotekliğinde,

Teğelledin gittin zoruma
ben bu sitemini mezara götürmezsem
köpeğin olsun kalbim
tesadüflerin hayrı olsaydı kendine
Aşk bu kadar güzel olmazdı.

Kaç miktar değil
fersah fersah
takıntılı kalmak durağanlığı baştan kabul.

Kör ne ister!
sadece bir göz

Bulutlar; sınırsız gökyüzü değil
bir yığın uzakta iken,
karanlığa boyun büküktü
gözlerinde kör bir ışık görünürken.

Bir bulut değil

O kadar uyku ve yorgunluk vardı ki
günü unuttuk
bir sonraki zaman diliminde tad olacak güneşin sabırsızlığında.

Acele et sevgilim
yağmura sığınalım suçlu

Ben;
su da susuzluğunu arıyordum ki;
Çok sevdim bu sevinci,
elini tuttuğum hayatın içinden
beni çıkartıp
kollarına aldığı minnetine boyun eğmekten onur duyduğum duyumsatmayı paylaştığı için

bardak gibi duruyor dünya- bardak
belaurdie’nin ellerinde
aşk
dünya küçülüyor

bir yudum okyanus gölgesi şarap