Halil Gürbüz Şiirleri - Şair Halil Gürbüz

Sen denize hayransın, ben rüzgara.
Ayaklarımız basıyorken aynı toprağa!

“Dalgasız olamaz deniz; bu imkânsız”

Bir girdaba sürükleniyor her şey çünkü;

Bombayım ben; saatli..!
Kâh dışarıda kâh içerde patlarım; Ama..!
Bir gün patlarım…
Her saniye aynı gitmez ritim;
Bazen heyecanlanır, bazen ağlarım.
İnsanım ya ben; insan..!

Senin de ellerin üşüyor mu bu aksam?
Isıtıyor mu bir tek eldiven?

Titreyen dudağın mı bensiz yürürken?
ADIMI bilmediğinden mi atamıyorsun yoluma;

Senden uzaklarda durmak, sensiz olmak…
Hayatıma ancak yağmurlar kazandırır,
Ruhuma afetler ve depremler;
Vurur; en büyük piyangoda bizsizlik;
Sürüyorsa; tarlaları hasat;
Baharları böyle hazan alır!

'BENi'

Sen çalmazsın belki başkaları çalar...
O şarkıyı duymaz yüreğin ama!
Çınlar kulağın-da; ruhun sarsılır.
Kayıp aşkını arar düşüp yollara…

Bir çocuk gibiyim hâlâ.
Pusup da durmadan hıçkıra-hıçkıra ağlayan bir çocuk;
Onbeş yaşlarında…

Oysa büyüdün derlerdi; 'sığmıyorsun kucağa'…

..Bırak kendini için üşüsün, yazın titremeye dursun;
gözlerin-de...
Başını dik tut da görülsün, bir gerçeklik, bir yalınlık;
hüznün eşliğin-de..!
Senaryonu da kendin gibi yaz, kimsece bilinme-dik varlığı;
bir acuze rolün-de!

Ya hoşuna gidiyor yada boşuna...
Ben-im;
Sanalda başka..!
Alemde daha başka...
Rüyada göremediğin herhangi bir şey...
Hayatta duyamadığın bir sesim..!

Emeğin karşılığı; malın yada mülkün edindirildiği değerle kıyaslanamaz...

Yastığım, hasretine siper oldu…
Nöbetler tutarken o dört duvar!
Beni de bu nöbetler uyutmaz oldu...
Düşen uykuların çığlığıyla beraber,
Ben de hücum ediyordum,
Her defasında ama!