Halil Gürbüz Şiirleri - Şair Halil Gürbüz

Hazır deliyiz ve de akıllı..!
İşimize gelince haklar...
İş bize düşünce..! sallar;
Başımıza gelince de! sızlarız..

Hazır deliysek de değilsek de¿

Yarın kime kalır vereceklerim?
Arkası gelmiyor ki alacakların,
Ardında kalacak geçtiklerin; Söyle!
Huzur mu olacak vardıkların?

Kayıplarından biriyim ben!

Gönlümde bir ilah bulun-duruyorum.
Kimsenin duyamayacağı şeyler duyup,
Göremeyeceği yerler görüyorum.

İstesem yaptıramayacağım şey yok dünyada!
İstesem de yapamayacağım!

Vuruk acılara tutulduk, kaldık; vardık buruk sevinçlerle de..!
Ne kadar yaklaştık bir sona? Ne kadar hazırız karşılaşmaya?
Çiçekler açar-ken her bahar, kimi dalları kur-utan güneşlerde..!
Uykulara alışmış-ken zihnimiz, kabuslar uyanmazdı çim-dik
Kısa dönemde uyanmaz mı umutlarımız; bir saniye ile tükenmeye..¿

Benim dinim de dikenim de kendime, lakin!
Bu günlerin önemini anlatmak için, tüm inananları;
Mübarek ve kutlu ruhumun içerisindeki boşalan alanda topluyorum.
Fakat içimdeki elektrik kesintileri nedeniyle mikrofonum çalışmıyor..
Ne görülüyor, ne duyuluyor adalet-i dilimin! ! !
Nasibini haktan alırken cümle;

Mevsimlerimiz birbirinden farklı değil...
Yalnızca kimi geciken, kimi yaşanamayan...
Her ne kadar vakti geçmiş olsa da...
Aynı cemreler düşecek üzerlerimize...
Aynı fırtınalar hep kopan başlarımızda...
Aynı sevgiler çürütülen mapuslarımızda...

Param olsaydı yaram olmazdı...
Gönlümde paralanmazdı böylece...
Her iki yare de çok der-inlerde..!
İncitmiyor üzmüyor ki artık...
Kaderin aşk; ve kumar oyunları...

Tanrım, heeep burnu sürtülsün dediler...
Sürünsün dediler... Hiiiç kıymet bilmediler... değeer vermediler...

Şimdi farkındayım; olanca boşa tükettiğim zaman ve bağlılıkla yitirdiğim enerjinin..
Gençliğim gibi geri gelmeyecek bir daha biliyorum; giden sevgilim, bir tek eşim...
Bir yanda ailem, bir tarafta sevdiğim, özlediğim O, bekleyen ve beklediğim...

Kendiniz için ne istiyorsanız; başkaları için de aynısını, en azından 'dil-ekte' bulununuz...

Düşünce, kirliliğini yaratan herkes; bir felsefeci olabilirdi;
Düşmeden önce de..!
Fakat 'ben' olamazdı asla; kullandığınız zamirde bir eser!
Ki yine eserdi...
Sizin eseriniz-de kaldı...
Yalnız okur-yazar kadar! ! !