Halil Gürbüz Şiirleri - Şair Halil Gürbüz

Herkes kendini bilsin yeter.
Doğduğu günü bilmez ki insan, nasıl yaşadığını..!
Bir “Akıllı insan! ” Nerede olduğunu bilir; sevginin..,
Ve aşkın neden öldüğünü de; Öğrenmelidir..

Çünkü en acize de caizdir aşkının intikamı!

Şiir gibi göz yaşları...
Öyle uyum içindeki...
Sergi, perde arkası...
Sözlü-müzikli bu tabloda..!

Bütün aradığımız sevgi,

Kat-ilimsin sen en az benim de bilgin oluşum kadar.
Tüken-işte, olduğum kadar varlığın...

Ya-yılmakta her tehtidin altın-da-ya_tan o sükût-
Umun uyandırışı; hep-bir ağızdan söylenmeli söz-

Beni baharın düşünme, beni; yazın düşün...
Gözlerimde okunmaz sayfalar seçti hüzün...

Her bahar gibi seninim, gülüşün nakışlı yazgımda..!
Beni telaşın-da sanma, hiç; susmaz aşığın-da...

Benim, ne rüyam ne de gerçeklerim bir-birine karışmadı henüz!
Yalnız bir gönül var iç-imde herşey; için bir parça daha kırılan!
O'nun diğer gönüllerden farkı var mı olması mı gerekli?
Dışına çıkamıyorum artık etrafıma ördükleri duvarın!
İçinde çırpınsam da boşuna gidiyor; bu sözlerim de kimilerinin hoşuna..!
Ama 1 şeyi anlatamıyorum; herşey anlamsız bir gidişte sorgu-ya!

Düzensiz uykular düzerim sabahlara kadar...
Örterken üstümüzü de güzelim yıldızlar...
Hayaller planlarım yastığımda yaslanırken...
Kayıplar, açıklığımızda boğulan rehavet-ten...

Sonsuza dek gündüz ya-tana geceler yarasa...

Umarım kayıtsız kalmazsın bu satırlar kadar.
Sorarım neye yararız hayatta?
Ki malûm doğumumuz zarar...
Yaşarız da en başından sonunu anca yaşatan yazar!
Ya sonra senden kalan bizler ve de dahi(li) me izler var!

Yazık ki topluma tâbi yaşıyoruz..
Uzağız gönlümüz kadar yakınsak da;
Yırtınsak da bu özlemle
Kurduğumuz hayâller yahut,
Şehrin hayaletleri gibi uçuşmaktayız yalnız.
Yapayalnızız, yalnızlığımızla tanınıyoruz,

Bakınıp duruyor sağa-sola...
Kafamı dağıtmaya çalışıyorum...
Beynimi dağıtıyorum belki de...
Bir işimize yaramayan aklımı...
Dilimi, bölüp-bölüp paylaştırıyorum...

Ne de olsa aynı devirle dönüyor başlarımız
Takvimden fark edilmez hızla düşen yaprakları,
Bize kalan sayfaları dolduruyoruz hınçla...
Ceza evlerini de; teşvik edilen türlü suçla!

Ekranda bir rüya görüp; gerçeği yormuyoruz!