Hakikat Oruçoğlu Şiirleri - Şair Hakikat ...

Gönlümde ki kelepçeyi kırdım bu gece.
Sensizlikte alamadığım her nefes de,
Yeniden özgürüm artık.
Avuçlarımda biriktirdiğim dualara,
Bağrımda açtığın yaraları,
Harmanladım bu gece.

Gideceksen, lütfen şimdi git
Üzülüyorum, içimde korkuların birikiyor
Bir varsın bir yok gibi,
Aklımı senden alamıyorum..
Tüm duygularım, benliğim ve ruhum,
Karma karışık.

Uyuyorsun biliyorum.
İcimde kopan fırtınalardan bi haber,
Gözlerin dalıp dalıp gitmiştir şimdi,
Benden çok uzaklara.
Penceremin buz tutan tarafından,
Gönlümden gidişini izliyecek yüreğim.

Gidersen,
En çok ben özlerim,
Gözlerindeki gülüşü
İçimi eriten nazlı bakışını özlerim
Ne seni düşündüğüm geceler
Ne hayalin avutur gönlümü

Gitmesek, birbirimiz de kalsak olmaz mı?
Bitirmesek elalem ne der diye,
Bir şeyler uydursak insanlara,
Sebepsiz yere sevdik desek mesela.
O ban seslendi,
Ben ona yankılandım desek,

Gittim ben hayatından, gözün aydın..
Bu sana son inanışımdı,
Senden yana son yaralanışım..
Sana sevgiyi yanlış öğretmişler gülüm
Sevgi sevdiğini incitmek değildir.
Sevdiğine her seferinde sitem etmek,

Nerden geldiğini farketmediğiniz,
Bir öfke,
Bir tokat,
Bir ölümdür.
Bu gidişler.
Bu yüzden biraz yakar canını,

Bak uyumadım gene
İçimi acıtan her şey geceden çıktı gün yüzüne,
Biliyorsun Sen benim en suçlu yanımsın
Kendimi affedemediğim ömrümün yangısın
Güneşi doğmaz yüreğimin. içimdeki karanlık fırtınalarla büyüttüm seni.
Zehrini kendim akıttım yüreğime

Sevdiğim
Gönlümün dinmeyen sızısı
Ne kadar kırılganız,
Ne kadar solgun
ve ne kadar yalnız
Sanki sonbahar gibi her bir yanımız

İstanbul üşüyor
sokakat kimsesiz çocuklar
Abiler, amcalar sorna kediler,
Ve öksüzlükten nasibini almış
Yetimlikten muzdarip gece
Ve yalnızlığa sürgün edilmiş ömrümün