Akşamüstü hüznüm başladı yine..
Sensiz ve sessiz bir ikindi yağmuru
usul usul yağıyor..
Yüreğime su serpmeye çalışan
Beceriksiz melekler mi yoksa bunlar?
Zaman inatla yön değiştiriyor
kimsesiz hüzünler dolaşırdı şehrin ara sokaklarında.. kimsesizdi hüzünler, sahipsiz.. kime denk gelirse onun gözlerini ıslatırlardı, yaşama sevincinin ve umudun inadına.. bir şarkı duyulurdu penceresi açık bir evden, yahut yağmur atıştırırdı inceden.. zaten dünden razı olurdu kurbanlar ağlamaya.. sahipsiz, kimsesiz ve siyaha boyanmış hüzünler, en hazırlıksız anında yakalardı şehrin gürültüsünden düşündüğünü bile duyumsayamayan ya da artık hiç düşünemeyen insanları..
kimi zaman da umut önce davranır, yaşama sevincini çağırırdı imdada.. güneş açardı, güzel bir kadın geçerdi sokaktan.. yol kenarında oynayan mavi gözlü bir kız çocuğunun gülümseyişi yeterdi bazen, günü güzel bir gün etmeye.. günü gün yapmaya..
zaman durdu bir gün.. şehirde kimsenin sözü geçmez oldu, ne hüznün ne de umudun.. aynı tarafta savaştılar bilinçsiz.. yağmurun altında parıldayan bir çift ela gözle başladı her şey.. daha bir yeşile bakıyordu kadının gözleri yağmurda ve yağmur hiç böyle güzel yağmamıştı İstanbul’a..
aşk vardı ve Kaf Dağı’nın ardından çıkıp gelmişti işte.. bütün engelleri aşmış, tedirginlikleri ezip geçmiş, soru işaretlerini geldikleri yere yollamış ve tam mevsiminde, tam da yerinde bulmuştu aşk onları.. sonbahar öncesi Beyoğlu’nda..
her aşk güzeldir kendi içinde, kendince.. birlikte içilen bir şişe ucuz şarap yeter kimisine.. bazısı da boğaz manzaralı yalılarda mum ışığında yenen akşam yemeklerinde bulur huzuru..
rüzgarı birlikte hissetmek ve ormanın sessizliğini bozan şarkılar dinlemektir huzur.. günbatımını kaçırdığına üzülmeden, daha bir dolu günbatımını birlikte göreceğini bilerek yıldızları saymaktır.. ölü ozanların şarkılarını söylemek birlikte, yağmurlar ekmektir göğün göğsüne..
Bugün gördüm onu.
Ruh gibiydi.
(ölmüş müydü yoksa?)
Bilmiyorum ama kötüydü işte,bıraktığım gibi değildi...
Kalabalığa karışıp gitti sonra,
Kafamı karıştırıp karıştı kalabalığa.
Çok yorgunum
Beni burada bırakın
Siz gidin korkularım
Bir süre yalnız kalmalıyım
Dinlenmeli gözlerim
Umut etmeli, yaşamalı
otuzbirmilyonbeşyüzelliyedibinaltıyüz
saniyedir yaşıyorum seni..
içimde yaşatıyorum yanımdayken bile..
senden bi'tane daha olsa diyorum
hiç gitmesen..
her sabah birlikte uyansak yağmurun sesine
Hangi ademkızı uyanıkken de
uyurken de bir bebek kadar masum
durabilir ki?
Sen duruyorsun işte..
Karanlık çökmüyor hiç yüzüne
Dertler – tasalar yer bulamıyor
Paramparça aşkları vardı çocuğun
Hastalıklı ilişkilerden kaçamıyordu..
Sonbahar gelmiş-çatmış,
Hüzün hakim olmuştu şehre..
Hiçbir yazar bilmiyordu masalın sonunu,
-tarih kitapları da yazmazdı ki-
Bomboş her şey
Sokaklar, evler, masalar boş
Yollarda ayak izlerim dururken
Gökyüzü her zaman boş
Ellerim boş, kalbim boş, yatağım bomboş
Doğum ve ölüm arasındaki zaman dilimine
hayat diyorlar buralarda
Ve ne kadar kısa olduğunu görmemiz için
ölüm denen başlangıcı koymuş tanrı
Her geçen gün biraz daha yaşlanıyoruz
Ve gözümüzün önündeki gerçekleri görebiliyoruz
Gökyüzüyle dertleşmeyeli konuşmayı unutmuşum, besbelli
Yenilgiyi kabullendiğimden beri okşayan yok gözlerimi
Sevmeyi öğrenemediğim gibi sevilmeyi de beceremedim
Boşu boşuna yazdım belki okumakla eskimeyen şiirlerimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!