Hacer Öngör Şiirleri - Şair Hacer Öngör

Umut her zaman yakında olamaz.
Sevgiye çare bazen bulunsa da,
Ayrılığa hiç bulunamaz.

Gül demek zor değilken,
Diyememenin zorluğu

O sözlerini duyduğumdan beri,
Kalem alamaz oldu ellerim.
Unutmaya karar verdiğimden beri,
Zehir olup soldu günlerim.

Belki bu son şiirimdir,

Benden kopan bir parçaydı gözlerin
Bensiz olamadım da, bakmak istedim.

Sıcacık bir kordu ellerin
Uzanamadım da, tutmak istedim.

Kavruluyorum artık umutsuzluk içinde,
Yarama bir damla su serpemedim.
İlle de yakıyorum bu küllenmiş ateşi,
Bir türlü şu kalbime söz geçiremedim.

Sevgimi içime gömdüm,

Seni, ellerim kırılasıya,
Kağıtlar dolasıya dek.
Seni, bu bedenim tükenip,
Çürüyesiye dek.
Seni, kaderimi ve
Dünya düzenini değiştirine dek.

Hayatıma ekledim hüzün dolu günlerimi,
Bu ömürden eksilen günler çoğaldı.
Sevgime sapladım bütün ümitlerimi,
Bu ömürden eksilen yıllar çoğaldı.

Uyumadan gecelerce yıldızları kıskandım,

Ben gözlerimin,
İlk sana baktıktan sonra parladığını gördüm, çakmak çakmak.

Ben gülüşümün güzelliğini,
Sıradan tebessümlerden sonra,
Sana kahkaha atışındaki içtenliğinde

Kader dediğin inandırırsa kendine,
Sonrada ayırırsa bir yaprak gibi koyu bir kış gününde…

Küserim işte,
Güne, güneşe ve gönlüme..

Düş yollarından geçer bir kara tiren
İçinde bir yolcu, içinde hüzün, içinde karanlık saklıdır.
Bu yollar hiç bitmiyor, kahroluyor seven
İçinde korku, içinde umutsuzluk, içinde hayaller saklıdır.

Aslında hayallerdir vagon vagon dizilen

Ölmek istiyorum ya da,
Dilediğim gibi yaşamak.
Yaşamak istiyorum ya da,
Dilediğim gibi ölmek.

Ülkemi istiyorum ya da,