H Hikmet Esen Şiirleri - Şair H Hikmet Esen

Hep kendine çıkan
Bir yokuş insan.
Bıkmıyor asırlardır
Kendiyle kavgasından.
Ne vazgeçiyor sevdadan
Ne de umutların

Kanadından
Gün de damlasa
Yüreğinde akşam
Süzülürken
Ufuklardan;
Yakamoza bulanan

Teridir emeğin
Soluk soluğa tüten
Fabrika bacalarından.
Madenden sızan kan
Ve her yıl binlerce kurban
Sistemin çarklarına adanan

Bir deniz olmalı, masmavi
Alıp oltamı gidebilmeli
Ve sonra kapatıp gözlerimi
Gün boyu düşünmeliyim..
Balık tutmak filan değil amacım
Elbette onları besleyebilirim

Güneş'e benzer,
Gerçek dostlar;
Bir ömre sığdığı kadar
Yaşamla sınanırlar.
Melek trompetleri gibi
Sabahla beraber

Kaç avuç yıldızla
Yıkanır dersin
Gökyüzü,
Akşam saatlerinde..

Kaç kulaç su

Hüzzamdır anılar
Gün gelir
Türkü olur
Dökülür dudaklardan
Gün gelir
Bir nihavent bestenin

Yaşam,
Güneş giymiş bedenine
Bol da gelse,
Şu sıcak yaz gününde;
Yudum yudum içip te,
Ege'yi soluyor yüreğim,

Ne olduysa
Senden sonra oldu Atam.
At izi, kurt izi derken
Karışıverdi izler birbirine;
İzindeyiz diye diye,
Sağa baktık

Bırak taşsın yüreğinden
Duyguların,
De ki, Nil’in bereketi..
Boşuna değil bu coşku bu hüzün,
Yürek dolusu sevdadır
Buruk ta olsa kimi zaman