Güner Kaymak Şiirleri - Şair Güner Kaymak

Biz binmedik haramzâde gemiye,
Selâm verdik Ehl-i Beyt’in evine.
Gönül verdik Ali’nin öz yemine,
O yoldan döneni dosttan saymayız.

Kaptanıdır ayı bölen Mustafa,

Mekân değildir gönül sevgiyle dolmazsa
Kalpte kin barınır, sevda yuva bulmazsa
Kibirle yürüyen asla yol almazsa
Gönül yolcusuna kurban olurum

Yalanla örülen sözden dostluk çıkmaz

Bir yıldız parladı göğümüzde,
Adı Emre, şifa dolu bir yürekle…
Altı yıl emekle, göz nuruyla
Doktor oldu Göpsen'in evladı nihayetle.

Anası babası gözyaşı döktü,

Gör beni kardeşim, susma bir kere
Korkular susturur, sevda dillenir
Yürekten yüreğe uzanan çare
İnsan insana bakınca bilinir

Görmedin mi taşta çiçek açanı

Gül Dalına Konmuşsun

Gül dalına konmuşsun
Amanın ötmeye gelmez
Haydi ötmeye gelmez
Nazlı yâre vurmuşsun

Gül açarmış bülbül öter,
Yüreğime dertler biter,
Seven âşık sabır yiter,
Güle düştüm kurban, kurban.

Gülün dalı dikenlidir,

Bir sel oldun gönlümden aktın
Sevda diye içime yaktın
Yemin ettin sonra kaçtın
Günahın boyunadır senin

Gurbet dediler, ekmek teknesiymiş
Nice canlar yandı, ateş şehriymiş
Bir lokma için gurur neymiş bilmiyormuş
Tükendik yavaşça gurbet ellerde

Yabancı sokakta selam kesildi

Dert dolu geceler sardı bu canı,
Gözyaşıyla yıktım gurur unvanı,
Bir özlem ki yakar içten insanı,
Hasretin ateşi zormuş efendi.

Yoluna serdim ben tüm sevgilerim,

Taşında gözüktü nenemin izi,
Ağaçlar selâmla açar her sözü.
Sıla özlemiyle yanar her dizi,
Hasretle çağırır Yaylacık beni.

Ekin biçtiğim o sarı tarlalar,