“ acıyla çarpıyor kalbim
hüznün çamuruna bulandı yüzüm
pes edip vazgeçtim ihtimallerin en olurundan
bıraktığım yerden aldım gururumu
çoktan çatlamış sabır taşım
“ Yazdığım tüm şiirler sanaydı, lavinia.
Ağlamazdım ama gözlerim bozuk bir vanaydı
Okurdun şiirlerimi, hiç bıkmadan hemde
Bu duyguların en güzeliydi, sanki nirvanaydı.
Birlikte güzel günleri selamlardık,
“ ey duvarlar, çok yalnızım, ışıksızım
hangi gün ışıksız kalsam, yüzünü göresim gelir
ne zamandır karanlıkla zindan arasında sıkışık tenim
aklımın ermediği her konuda yardım et bana
ya güneşi getir, ya ışığım ol, karanlıktayım
“Gittiğin günden bu yana sadece uykularım saçmalaştı, bir de sana duyduğum özlem sıklaştı. Uyurken minicik bir güzel an’ımızı dahi düşünsem, rüyama girmen için büyük bir sebep oluyor. Kimi insanın inancı ve deyimiyle; rüyamıza giren insanlar da bizi özlerlermiş. Özlemediğin kanaatindeyim. Gitmek için çırpınan insan, geride bıraktığı insanı özlemez. Biliyorum. Bu belki de kendimizi kandırmak ve güzel bir yalana inanmak isteyişimizdir. Şunu bilmeni isterim ki; seni özlüyorum. Özlemenin yetmediği saatlerde ölmek nasıl olur diye düşünüyorum. Bilirsin az çok, insan olan yanım yaşamak denen uygarlıkla savaşıp duruyor. Her şey üst üste geliyor, ben hiç bir şeyin üstesinden gelemiyorum. Gözlerimin uykuyla verdiği savaşı, yaşamakla verseydim galip gelmiştim. Direniyorum, direndikçe yıpranıyorum, yıprandıkça heveslerim köreliyor. Heveslerim köreldikçe, insanlıktan uzaklaşıp vicdanımın sesini duyamayacağım yerlerde buluyorum kendimi. Sonra kısa bir uykudan uyanıyorum, rüyamda seni gördüğümü hatırlıyorum. Yarım yamalak kalmış oluyor her şey aklımda. Gözlerimin önünde minik gülümsemelerin, bakışın. Önce bilincim uyanıyor, hayatımda olmadığını biliyorum fakat ısrarla soruyorum kendime gitti mi diye. Gittin. Biliyorum. Hazmetmeye çalışıyorum, başaramıyorum. İnanmak istemiyorum belkide, gitmesini isteyeceğim en son insandın çünkü. Çünkü sende kendimi görmüştüm, bana yansımanı sevmiştim, beni anlamanı sevmiştim. Benim için sinirlenmeni bile çok sevmiştim. Zoruma gidiyor. Her rüyama girişinde tekrar tekrar gidiyorsun, uyandığımda defalarca yeniden terk ediliyorum. Biri uyandırdığında, gitti mi? diyorum, gitti diyor. Günlerce, belki de aylarca, kim bilir belki yıllarca yeniden terk edeceksin beni. Çünkü seni düşünmeyi, ve rüyama girmeni durduramayacak kadar çok seviyorum.
...Belki, sende halâ beni..”
“
Kanadımdan öpüyormuş, kalbinin kuşuymuşum
Sanki o olmadan serseriyim, berduşum
Yanardağ sıcaklığındayken meydanlar
Serin esen balkonum, buz gibi suyumsun
Bir kapı gıcırdıyor yüreğimdeki mahallenin en görkemli evinde.
Sanırım artık göremem seni özlesem de rüyalarımda.
Bilmiyorum
Ve hiç sormadın gittiğinden beri ama bıraktım dünya nasıl dönüyorsa dönsün demeyi
Dünya dönmeli ki nefes alış verişimin bir anlamı olsun..
Gidenlerden halâ bir haber yok.
Acıklı şiirler yazıyorum artık sana, bir şeyleri anlatma çabam sadece bir kaç dakika sürüyor
Bırakıyorum sonra, duvara doğru çeviriyorum gözlerimi, fakat hiç bir şey göremiyorum
Çabam içler acısı
Hiç bir şey göremesem de, bakmaya devam ediyorum
Bir şeyler söylüyorum karanlığa doğru, fakat söylediğim her kelime “yeter!” Oluyor.
Ne yazık ki yetmiyor.
Sen üç aydır yoksun, kedim de öldü bugün
Yaprak döktü ağaçlar, sonbaharmış adı mevsimin
Sonbahardan çok kışı anımsatıyor, havalar buz gibi
Her şeyini ve her sözünü hatırlıyorum, sanki dün gitmiş gibisin
Beni yalnızlığa terk edip kaybettin uzak diyarlarda
Yıkık bir şehir kaldı burada, ve kedimin mezarı
Bu sana yazdığım belkide son şiirdir
Zihnimde canlanıyor her şeyin
Gözlerin, ellerin, kirpiklerin hatta kibrin
Keşke canımı almaya geldiğini baştan söyleseydin
Her sözün aklımda ‘gitmeyecektin’
Yağmurlu bir pazar sabahı saat 07:50
Güneş en sevdiğim açıdan doğması gerekliydi şimdi fakat batıyor
İster istemez gece çöküyor şehre, bulutlar sinirli yüzünü gösteriyor yer yüzüne
Yüzüm düşüyor
Bir kaç serçe havalanıyor telaşlı telaşlı
Otobüste yaşlı bir kadın, bir çocuğa saati soruyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!