dengemi bozan aşk ve aklımda yaşanmamış günlerin senaryosu
ve ben nasıl gideceğim uzağa bilmiyorum
olmamış şeylerin acısı, olan biten, sancıtan şeylerin acısından daha fazla
bir zamanlar beni de seven vardı, en az sevdiğim kadar büyük bir sevilmişlikle uyanıyordum sabaha
ve gece huzurla uyuyordum
hangi işin ucundan tutsam sonuna ulaşacak gücü kendimde bulamıyorum
“Saat sabahın beş’i,
Saat daha çok sabahın körü.
Emin’im bir sağa bir sola dönerek uyuyorsun şimdi, bir kaç saat sonra uyanacağını hesaba katmadan
Ben yeni uyandım, seninle uyanamadım..
Olsun.
Sen orada, o yatakta.
Gülü susuz bıraktım, seni aşksız
Gül kurudu toprak oldu, sen vazgeçtin
İnsan kalabilir mi, kirpiksiz kaşsız?
Üç bahardır yoksun ve gözümde yaşsın!
Kandırdın beni, inandırdın.
“yanmasın canın, acımasın yüreğin
bir gün sana dünyadaki tüm mutlulukları vereceğim
mutsuzluğa da varım seninle ama
seninle sonsuz mutluluğu bulmadan ölmeyeceğim
kaldır zafer bayrağını, gülümsesin yüzün
..
çıkıyorum hayatından
öyle bir çıkıyorum ki sevmemiş gibi
beraber büyümemiş, daha dün senin için ağlamıyormuş gibi
zor olacak belki alışmışken böyle
ve karışmışken teninden tut her zerrene
Yeni alışkanlıklar edinmeye başladım
Bir şeyleri dengede tutmak sandığım kadar da zor değilmiş
Ve nefes aldığımın farkına varmam için senin dahil olmana gerek yokmuş, şu monoton dediğin hayatıma
Dünya her halükarda dönüyor, ve dönmeye de uzun yıllar boyu devam edecek
Bir şekilde bizler de yaşayacağız, ayrı hayatlarda, ayrı insanlarla.
Birbirimizsiz büyüyeceğiz belki de sonsuza kadar.
Hiç üşüdün mü için de cehennem ateşi yanarken?
Peki ya hiç düşündün mü, yine de her şeye rağmen beni?
Elim ayağım sıcacıktı, kırk bir derece ateş içinde yanarken, çok üşüdüm
Kafamın içinde ki susmayan seslerden sıyrılıp düşündüm
İçimde cehennem yoktu, içimde sen vardın
İçimdeki cehennem sendin
zamanların en ortasında oturdum kaldım. gözüm hep uzaklara bakıyor. bakır bir tencerede kaynıyor sanki düşüncelerim, onları bile kurtaramıyorum. kaybettiğim her şeyi kazanma gücü istiyorum tanrıdan, el açmadan ediyorum tüm dualarımı. hisset yaşadıklarımı, hisset ki bir kez olsun beni birisi anladı diyeyim. kaybettiklerim diyorum, devamını getiremiyorum. orda susuyor tüm kelimeler. sanki bir güç boğazımı sıkıyor. buğusuz camlara adını yazmaya çalışıyorum her şeye rağmen, sonuç sadece parmak izleri. sofralardan doymadan kalkıyorum. ve aynaya hiç bakmamaya çalışıyorum. kendimi artık beğenmemekle beraber, baştan aşağı hor görülüyorum. sanırım annem bile sevmiyor artık beni, anlayabiliyorum. huzursuzluğun ve mutsuzluğun her halini yaşıyorum. bu kadar da olmaz dedikçe hep daha fazlasıyla imtihan ediliyorum. yaşıyorum evet ama nasıl yaşıyorum sorma. yaşamadım saysam da bu hayatı, sadece nefes almış olsam da ve bitmesi için sitem etsem de, her şeye rağmen sonumu en çok ben merak ediyorum.
Günlerdir içime akıyor gözyaşlarım
Kalbim çığlık çığlığa kalmış içimde.
Kısaldıkça uzayan, uzadıkça uzayan bekleyişlerim var artık
Kimi beklediğimi, neden beklediğimi bilmeden bakıyorum uzaklara..
Bekleyişlerim birikti.
Beklentilerim çoğaldı.
Lütfen ellerini avuçlarıma koy ve düşünmem için yardım et bana
Kim bir yumruk darbesiyle bayıltabilir karanlığı?
Hiç gördün mü nankörlük eden bir köpek?
Vurulduğunda hangi ceylan ağlamaz,
Kim düşünce kolaylıkla kurtulabilir bucaksız bir kuyudan, düşündün mü?
En önemlisi, beni gerçekten sevdin mi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!