Filiz Bülbül Şiirleri - Şair Filiz Bülbül

insan bazen yaptığı hatanın doğruluğuna inanabilir
insan bazen bir hatada yanlışı sevebilir
insan bazen seçilmiş yada mecburi bir kabullenişin içinde kaybolabilir
insan bazen mahcup ve mağrur edilmiş bir kalple yaşamaya devam etmek isteyebilir

ne zaman girdin hayatıma

bir şeye üzülüp her şey için ağladım
ağlayınca geçer sandım, hiç bir şey düzelmedi
içim istemiyor artık çaba sarf etmeyi
her şeyi yaptım senin için ama değmedi ..
işin aslı, sana değmeyen bir çok şey beni delip geçti
düşündükçe çıkamadım işin içinden, sende konular hemen gelip geçti

Tamda şimdi unutmak isterdim yaşanılan onca gerçeği
Tamda şimdi kopmasını isterdim tüm halatların ve düşmek isterdim yüksek binalardan, hemen odamdaki balkondan veyahut gözlerinden de olsa yeter ki yüksek olsun, bir yerlerden
Yada şimdi bitmesini isterdim tüm her şeyin
Tutulmayacaksa ellerime ihtiyacım yok diye düşünmeden edemiyorum
Ellerim bana bakıyor ben ellerime
Kör olacaksam vicdansızlığıma ve duymayacaksam içimdeki çığlıkları alın benden gözlerimi ve kulaklarımı diyorum kendi kendime

“Çıkmazdayım kaç gecedir
Uykularım uyku olmaktan çıktı
Bir çok şeyi hatırlarken düşüncelerimi durdurmaya çalışıyorum
Ağlamak çözümü olmadı hiç bir şeyin, biliyorum. Bu yüzden uzun süredir ağlayamıyorum
Bir yabancıya sevgilim dedim
Ömrümden ömür çaldı gözlerimin önünden, çıt çıkartamadım

içimden taşıyorum
bir yol belirledim gitmek için ama nedense kendimi o yolun sonunda göremiyorum
bir çift göze hasret bıraktı hayat
kime ne kötülük yaptım bilmiyorum

sustukça birikiyor cümlelerim

Dünya artık rezil bir yer kan çanağı gözlerimde
Al ve kurtar beni bu katliamın içinden anne
Sorularım vardı nedendi, bazen niçindi
Tanrım, bu kaderi bana ceza olsun diye mi verdin?

Çocuktum, oyundu tek derdim

derdi veren allahın adıyla sesleniyorum sana
ne zaman çalacaksın kapımı derman niyetine
kaç gece daha yatıracaksın beni can pazarı sokaklarda
kimleri basamak yapmam lazım ulaşmak için sana

sancılar ve sanrılarla bölünüyor uykum

Ölene kadar aşık kalamam ki sana ben
Ne olur artık bağlama bana bel
Uzun zamandır gökyüzüne bakmıyorum
Başka insanları benmişim gibi sev

Bıraktım ellerini özgürsün artık

Ne zaman ağlayan bir anne görsem, sökülür ciğerlerim hiç üşenmeden.
Ve ne zaman kendi başına oynayan bi çocuk görsem, maziye gider bir banka oturup orada kalır aklım.
Büyüdüğüme ısrarla inanasım gelmiyor
Daha fazla büyümekten korktuğum kadar hiç bir şey yormuyor artık beni.
Korkularımdan yoruldum
Sanki her sabah uyandığımda kafamın içinde öfkeli şöförler ardı arkasına kornaya basıyor.

Gökyüzü biraz daha koyu bu sabah, pencereme yansıyan güneş biraz daha kavurdu içler acısı yüzümü
Daldan düşen elmalar yerini bana bıraktı
Ki ben bıraktım sanıyordum yükseklerden düşmeyi
Kediler yollarını değiştiriyor beni görünce oysa onları çağırmıyorum bile,
Sevdiğim tüm meyve bahçelerine hazan gelmiş
Ve sanki evvelden beridir ekşi olan limonlar değil, yüzümmüş gibi benimsiyor insanlar bu halimi