Eymen Özgüven Şiirleri - Şair Eymen Özgüven

Adam derdinden içti,
Hışırtısı altında yaprakların
Badem gözlü bir kadın sevdi,
Kadın tuttu elini hiç yoktan,
Adam sevmeyi öğrendi.

Senin bıraktığın yerdeyim
Arıyorum katilimi,
Uzakta,dutların altında
80'nin mart kedileri
Topluyor tutuşan eteklerini

Yalın uykusundan uyanan
Değil miydi senin gözlerin ?
Yanlış mı hatırlarım yoksa
Değil miydi o sözler senin ?

Vurabilseydim mührünü sonsuzluğun
İlk sana vururdum,
Geçedursun önümden hayat
Ben gözlerinin maviliğinde kaybolurdum.

Kim söylemiş yaşamanın hatırlamak olduğunu ,
Yaşamak unutmaktır,
Unutabildiği müddetçe yaşar insan,
Yar yanağından gayrısını unutmak olmasa
Nasıl yaşar insan .

Dııt...Dııt....Dııt...
Kapandı kapılar,
Dııt...Dııt....Dııt...
Gidyoruz,kalbimiz yorgun,
sarılmadan gitmeleri sindiremiyoruz

Günlükten düştü gül;
Kurumuş,bükmüş boynunu.
Bilmesem sonunu
Yine severim onu

Sandın
Bıraktım seni tek,
Sakladım kokuna resmimi
Üzülmeni istemeyerek.

sıkılırsa canım arabadan
Tutardı toplarımı babam.
Büyüyünce anladım,
Asıl direkmiş babam.

Alem kadın şu annem
Dokununca yüreğine güler hemen.
Ne kadar sıkarsan sık canını
Der,“ sofra hazır gel Eymen ! ”