Evrim Evrensel Şiirleri - Şair Evrim Evr ...

İda dağının dibinde,
Küsülü kaldık yar ile,
Yandım o yarin dilinden,
Küsülü kaldık yar ile.

Bir kor yanıyor özümde,

Alamut şahlandı Malya'ya doğru,
Aka aka gelen erler eridir.
Amasya Narıyla yanıyor bağrı,
Döne döne cenkte canlar seridir.

Zalimin Zulmüne eğmedi başı,

Şu an deniz kenarındayım.
İnsan denen ne menem yok.
O yok,
Bu yok.
Şu yok,
Ancak ben varım,

Sevgimi verdiğim meğer kahpeymiş,
Önüne gelenle günün gün etmiş.
Köprüler altından çok sular akmış,
Namusu olmazla takılma gönül.

İnsanın kancığı böyle olurmuş,

Gönlümün Mihmanı Sensin
Yar böyle nere gidersin.
Sanma ki ayrı bedensin,
Yar böyle nere gidersin.

Bir yan gider bir yan bende,

Selçuk'un Kireççili'si
Dolaşık yolu gidemem.
Taşınmaz yarin kirlisi,
Ben kirli yüze bakamam.

Alo dedim İbrahim'e,

Dün gece kırdım kadehleri,
Avucumdan kan damlamakta,
Şarap sandım belki,
Kırdığım kadehte şarap yoktu...
Elimde acı,
Kalbimde sancı,

Kazdağı başı dumandır.
Ne yolak ne yol görünür,
Yar sız hallerim yamandır,
Ne hal ak ne hal görünür.

Dilim mahkumdur heceye,

Seyyah oldum seyran eyledim hanı
Kimi zalim kimi nötr kimi şia
Yer gök yoktu ta başlangıç zamanı
Ol dedi tüm varlıklar oldu güya.

Doğal oluşumla oluştu hayat.

Akçay, Güre, Edremit'e
Gönül bitmez bir ümite
Onur netsin bozuk süte
Ne malak ne mal bellidir.

Kep düştü göründü keli