Bu şehir sanma ki hep aydınlık,
Karanlık çöker el ayak çekilince.
İnsanlar bomboş,insanlar karanlık,
Çokların içinde azaldım anne.
Ellerim arıyor o güzel ellerini,
şimdi;
sıra sokak taşlarını saymaya geldi.
Eller cepte;
bırakılan sigaralar yine dudaklarda;
boyunlar ise;
hazince yine bükülmekte.
Huylu huyundan vazgeçmez derler,
Alışkanlığım olmuşsun birden belirdin.
Zindan oldu sanki geçmedi saatler,
Bu gece aklıma yine sen geldin.
Karıştı bir anda elim ayağım,
şimdi yüreğimde bir kelepçe gözlerin.
duygularım ağır basıyor
gecelere her ayak bastığımda.
sorgum sen oluyor sabaha dek
ve ben;
yenik bir mahkum gibi gözlerinin ucundan,
geçmişe dönük,
ne denli düşüncelere dalarsın.
ne acı hülyalara yollarsın aklını.
aşk olsun sana kalbim.
unut unut diye öğüt verirken kendine,
ben seni;
sevmediklerimle sevdim.
amansız gidişinle,
körpecik yüreğinle
o dehşet gözlerinle sevdim.
karanlık çökünce bir parça geceme,
sızılar bir soba alevinde,
yansıyınca duvarlarıma,
hep böyle olur,
sen gelirsin aklıma.
gözlerimi,
gözlerinden ayırmayan işte o sevdaya,
gecelerimi,
gecelerine ekleyen işte o hülyalara,
dileklerimi,
dileklerine dolayan işte o umutlara
Diyar diyar bulaşsam izine,
gözündeki ışıltıda saklansam.
Umulur mu hayıflanmak elinde,
gül kokan yüreğinde saklansam.
Hiçbir şeyim yok umudum sende,
saçlarıma yeller değiyor,
bir buruk duygu sığınağıyım..
boynum bükük,
gövdem çökük..
ne kadar doğrulsam da,
yine aynı kırıklıktayım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!