Erol Duran Şiirleri - Şair Erol Duran

Yüzün buruş buruş ellerin nasır
Tarlada tapanda öl Himmet emmi
Sırtın taşa verdin altında hasır
Uykunu kabusla böl Himmet emmi

Bedenini yasak aşka sunmadan
Benliğini yenmek için yorsaydın
Haz uğruna haram ile yunmadan
Yunus gibi ikrarında dursaydın

Yol bilerek fazileti erdemi

İstersen güneş ol yıldız ol ay ol
Beni karanlıkta koyduktan sonra
İstersen çektiğim cefaya pay ol
Feryadı figanım duyduktan sonra

Kaydırdın altımdan çektin zemini

Yıllarca bitmeyen güçle dolaştım
Gücüm bitmez derken bir ben tükendim
Baş kaldırdım haksızlığa dalaştım
Zalim yine zalim bir ben tükendim

Hiç geri adımım olmadı ama

Türkülere yazdım gözyaşlarımı
Notalarında inledi duygularım
Her es’inde kesintiye uğradı umutlarım
Bazen pes, bazen tiz çıktı sesim
Herkes duydu
Sen duymadın.

Bir tek canlı olmadı dişimi bilediğim
Gözyaşımdı eleme kedere çilediğim
Mutluluktu sadece tanrıdan dilediğim
Kıyametler mi koptu biraz huzur buldum da

Sana göre beyhude bunalıma girdiğim

Hançerini bağrıma vurdukça vuruyorsun
Sanki çilem azalmış hane-i mahsusanda
Geçmişsin cellât gibi karşımda duruyorsun
İçin mi rahatlıyor ben böyle kan kusanda

Kin değil nefret değil böyle sessiz duruşum

Zamanı tükettim aşkı bitirdim
Sanırım ben artık yaşamıyorum
Akıl izanımı tümden yitirdim
Sanırım ben artık yaşamıyorum

Beyhude çalışır göğüs kafesim

Tut elimden hele gidelim avrat
Ne evimiz var ne de bir servet
Burada yıprandık tükendik heyhat
Hadi doğduğumuz köye gidelim

İnsanlar orada daha da sıcak

Artık istemiyorum gökte yıldızı ayı
Okunu fırlatmışsın gözüme sokma yayı
Hasretle kalacaksam ne yapayım dünyayı
Artık istemiyorum benden uzak dur yeter

Zindan ettin yaşamı çözdün hayat bağımı