Erol Duran Şiirleri - Şair Erol Duran

Taş taşın üstünde kalmadı o an
Bir ben vardım bir de sadece sen yar
Artık kimse nefes almadı o an
Bir ben aldım bir de sadece sen yar

Namen sağ elimde acın solumda

Yollarımı kapatmış gecenin ormanları
Hasretin girdabında sönüyor umutlarım
Gözyaşımı sel etmiş feleğin fermanları
Zamanın tünelinde dönüyor umutlarım

Aldırmadım dağların tipi boran karına

Kokun gülden çiçekten lebin arı balından
Cennet meyvesisin sen düşemezsin dalından
Kan rengi giyinmişsin bayrağımın alından
Bir kutsalım vatansa diğer kutsalım sensin

Volkanlara dönüştü içimdeki közlerin

Gözyaşı neyler oda derinlere inmişse
Çare yok biliyorum yandırır yüreğimi
Sevda kıvılcımları nefesime sinmişse
Ancak yangın yerleri andırır yüreğimi

Sanki huri melekti o ne endam o ne naz

Yeşil yazılar yazsam mor zeminin üstüne
Kan rengine dönüyor kahverengi kalemim
Bilmem kahpe feleğin bu garezi kastı ne
Kan rengine dönüyor kahverengi kalemim

Her rengi biliyorum hele sarı tonları

Çatın göklerse eğer rüzgâra düşman olma
Yeter artık azdığın biraz da uslan gönül
Yüreğini hakka aç sonunda pişman olma
Yeter artık azdığın biraz da uslan gönül

Seyyah gibi dolaştın âlemi baştanbaşa

Umuda çıkan yol daraldığında
Gözyaşların yürür düştüğü yerden
Aşka düşüp benzin sarardığında
Gözyaşların yürür düştüğü yerden

Sabahın ayazında elleri yüzü kanlı
Çöp yığını içinde bulunmuş delikanlı
Maviliği dökülmüş ama gözleri canlı
Namertlerce çöplüğe konulmuş delikanlı

Elindeki topraklar dedesinden kalmıştı

İnsan-ı kamile koşacak sensin
Her insan ayrı bir candır diyerek
Allah’ın verdiği ruhsun bedensin
Her insan ayrı bir candır diyerek

Gam yükünü erken aldım sırtladım
Gözyaşını birken üçe katladım
Süründüm kutladım yandım kutladım
Zamanın tavında tuttum ben beni

İnim inim inler ağlarken gülen