yürürüyorum
bir tedirginlik
bir korku var içimde
ya bir karıncayı
bir kıpırtıyı ezersem
sokaklar
ne zaman "aptal"
"salak" diye bir söz duysam
duygusallığımın bana yedirdiği kazıklar geliyor aklıma
aynalara koşuyorum
"sahi ben aptal mıyım? " diye soruyorum karşımdaki adama
her defasında aynı cevabı veriyor:
asrın en korkunç cinayeti işlendi
tüm gerçekler
doğrular öldürüldü
herkes birbirinden kuşkulanıyor
oysa
savaşları pazarlayan
aşık olan kanatlanır
uçarmış
aşık olunca anladım
doğruymuş
fakat
yere çakılmak gibi bir 'son'
başın dimdik yürüyorsun
hiç kimseyi görmüyorsun
burnun sanki havalarda
kız sen kimin kızısın
hayalimde düşümdesin
oğluyla savaşçılık oynayan baba vuruldu
yere düştü...
çocuk babasının yanına geldi
ayağıyla dürttü
babasının öldüğüne kanaat getirince
kendilerini izleyen annesine dönerek
başsızlığın evreninde dönüyor sonsuzluk
bilinmezliğin devinimine bırakıyor tozunu
ve dünya bir kez daha dönüyor kendi etrafında
doğa sevgiyle kucaklıyor güneşi
aydınlığı perdeleyen karanlığa inat
günaydın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!