Erdal Koca Şiirleri - Şair Erdal Koca

Kapı-penceremi kapamadım hiç
Ayrılsak da gene kopamadım hiç
Mutluluk hesabı yapamadım hiç
Yerine kimseyi koyamam diye

Günleri, haftayı, ay’ı, saymazdım

Yokluğunda şu bağrıma bastığım
Taşların adını umut koydum yâr
Islanır her gece yorgan yastığım
Yaşların adını umut koydum yâr
*

Yılların yorgunuyum zamana yenik düştüm
Senden önce/sonrası hep ikiye bölmüştüm
Zaten hayat bitmişti gittiğin gün ölmüştüm
Şimdi bir harabeyim, yıkılmış bir enkazım
Sen benim kaderimsin ondaki kara yazım

GÖRSEN TANIYAMAZSIN
*
Yâr yüzüm gülüyorsa sanma ki bahtiyarım
Günden güne artıyor, eksilmiyor, efkarım
Ve çocuklar boyumca yaşlandım ihtiyarım
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Ve mezarım olursa…
Henüz öldüğüm ilk gün…
Kimisi ağlayacak kimi güler arkamda
Belki biri el sallar mutfaktaki o camda
Geride bir resim var ya tabut ya odamda

Ben böyle değildim mahzun bakışlı
Ben böyle değildim hep eğik başlı
Ben böyle değildim gözleri yaşlı
Sen de unutursun öyle demiştin

Her şeyin sonu var sıkma canını

Gücün yetmez duluğuna çakana
Laf söylenmez ocağını yakana
Dama çıkıp bacasından bakana
Ev süpürmek kolay gelirmiş derler

Han hamam para mal mülk ve arsa

Mektubunda diyorsun ki sürmelim
Bir cevap yazmaya varmıyor elim
Yazımız bu, buna kader diyelim
Yıllar sonra, gel diyorsun öyle mi

Ne bu günüm ne yarınım ne dünüm

Gel gardaşım şöyle otur da dinle
Hasbihal edelim biraz seninle
Etrafına bir bak kimler kiminle
…Haşa bir yerine Türklük batanlar
…Kör mahallesinde ayna satanlar

Okuldan Kaçanlar
*
Ne diyerek geldiniz! Sonra caydınız, niye
Milleti kandırdınız! Din, iman diye diye
Hadisten devrim yapıp ayetten modifiye
… İktidarı görünce kendinden geçen bunlar