Erdal Koca Şiirleri - Şair Erdal Koca

El uzattıklarım; hep dolu sandı
Boş gören yüzüme bakmadı bile
Ülkemde hırsızlar erken uyandı
Düş gören yüzüme bakmadı bile

Her zaman arattı gelen gideni

Bu akşam yaktım albümleri hep
Gene de ağladım resmin var diye
İsyan ettim inan hiç yokken sebep
Nedir düşlerime yağan kar diye

Sanma yalnızlığın, hüsranın ilki

Yalan gerçek oldu gerçekler yalan…
Artık başımızın tacıdır çalan
Ar namus yok ise geriye kalan…
Olmasa da olur… Olsa da olur

Suç olmuşsa eğer bayrağı asmak…

Artık bir ses vermiyor ne öteler ne gaip
Kim bilir nasıl kopar hayat denen ince ip
Köyümde anam garip bu şehirde ben garip
Bu altmış yıl ömürse! Boşa geçti ömrümüz
Hayatımda bahar yok ya kış oldu ya da güz

Yaktığın ateşler sanma ki söndü
Ateş sönmeyince küle mi döner
Seninle gidenler hep geri döndü
İnsan unutur da ele mi döner

Akıl sır ermiyor gönül dünyama

Dizlerinden derman yok gözlerinden fer bitmiş
Hiç farkına varmadan bakarsın ki yaş yetmiş
Oğlan iş bulup gitmiş kızlar evlenip gitmiş
… Kaptırmışsın kendini dünyalık bu işlere
… Yaş elliyi geçince su dokunur dişlere
*

Dünya cennet diyordum
Hep merak ediyordum
Görmeye gidiyordum
Geldim, usandım artık
*
Karmaşık mı karmaşık

Hiç kimse tanımazdı: anası kim, baba kim
Parklardaydı her akşam öyle oldu nitekim
Biri misafir etti: Uzun filim ilk çekim!
Sonuç herkese malum hep bilinen bir şeydi
Film kapalı gişeydi

Ne karanlık, gece, yıldızı ‘Ay’ı
Ne Ferhat Şirin’i, Kerem Aslı’yı
Ne kuru çiçekler yağan yağmuru
Ne Mecnun Leyla’yı böyle severdi

Ne yaslı gönüller, ağlayan gözler

Kalemler kâğıtlar dargın elime
Umutlarım tek tek sönüyor Leyla
Adını yazarsam, bir tek ‘’kelime’’
Cümleler isyanı deniyor Leyla

Bunca kahır zulüm ayrılık neden