Erçağ Akarca Şiirleri - Şair Erçağ Akarca

Sabah yeli alıp götürdü karanlıkta kımıldayan ağaç yapraklarını,
Sabah yeli alıp götürdü gölgeleri zamansız bir mekanın gövdesine,
Sabah yeli alıp götürdü insanları ,evlerinden kayıp şehirlerin merkezine,
Sabah yeli alıp götürdü yalnızlıkla bütünleşen insan karmaşalarını,
Şimdi güneş doğdu,ardından göğün nefesinden hangi bahar gelecek?
Şimdi yeni insanlar doğdu,kanlı ülkelerin sillesinden hangi acı gelecek?

Unutmuş gitmişti şehrin en afilli sokağı arkasında bıraktığı kimsesiz çocuklara kaldırımlarından bulvarlara inerken,
Gökyüzü maviliğini yitirmişti gece büyük karanlıklar içinden yavaşça gelirken erken erken,
Gönül sarkaçları hareket etmeye başladılar gönül buhranlarının tersi aksine kimsesizliğimiz azalıyor derken,
Gördüm küçük bir kız çocuğu kalabalık zihnimden geçerken ellerini çırpardı sonsuzluğa bergen,
Gömdüm büyük sergüzeştleri sordum yeniden kurulacak samimi umutları büyük gecelere ferahlatıcı bir rüzgar eserken,
Göl gibiydim büyük suların ötesinde, gecelerin gölgesinde ilerleyen yüzeyinde gönlün suretlerini belirleyen,

Görüntüsüz görüntüler yayılırlar etrafta,
Gönülden koşanların yer aldığı en orta tarafta,
Boş bir müsveddenin üzerine atılan beyhude bir parafta,
Beşerin beynini bulandıran derin bir paragrafta,
Akıp giden safhaları yakalamaya çalışan Osmanlı softasında,
Umumiyetini kaybetmiş ayakları kaymış bir askeri cuntasında,

Zılletletin ötesinden seslenen bir ses sildi canları,

Zerrelerden yükselen bir umut titretti kubbeleri,

Cellatlar çıkageldi hürmetsiz yollardan,

Gülüşler aynadır
Bazen hafif zarar, bazen de çok faydadır
Evrenin sonsuzluğuna açılan tertemiz bir sayfadır
Bazen yoksul bir çocuğun ölümü,
Bazen azimli bir balıkçının umududur
Bazen geyik muhabbetlerinde söylenen bir şakadan doğar,

Gözlerden yansıyan bir yalnızlık siması,

Gözlere yansıyan bir hengâmın deryası,

Günlere bulaşan bir gecenin feryadı,

Maviliklere yayılır yalnızlık güneşli günlerde
Güler bizlere her zaman sır perdesinin ardından
Mahpus sürgünlerin ölgün kimsesizlik hattından
En alçak senfonilerde yüce mimarilerin en yüksek katından
Gizlice izler bizi güneşli günlerde yalnızlık türküsü
Su satan çocuğun alın terinden

Gönlüm gülümsedi hayalimin ayak sesleri,
Yüce hayat diyalektiğindeki karşıtların birliği,
Bazen yorucu umut seslerinin arkasındaki hakikat sözleri,
Bazen ekşi ,bazen ıtri, bazen tatlı bir elmanın berraklığı,
Karanlıklar içinde yayılar ince bir ışık hüzmesi,
Hain kaldırımların tok ve sinirli sesi,

Bir gölgeye yapıştı,
Kırıldığım som hava,
Zerrelerle yarıştı,
Esridiğim esrarengiz mavera.

Kuş hüviyetinde aşkın masalı,

Akşamüstleri güneşin son ışıkları ayak diretti kapatmaya perçemlerini,
Bir esnaf gülümsedi emek sokağından indirirken dükkanının kepenklerini,
Senelerdir hizmet verdiği sokağın ahalisine gülümseyerek evine döndü,
Salyangoz sırtında kıpırdayan bir karıncanın kıpırtısını duydu sanki rüzgar,
Rüzgar gecenin bakışlarının önünde samimi sofraların yanında döndü,
Bir çocuk duruyordu pencerenin önünde elleri sonsuzluğun pençesinde kıvranan,