Engin Tunca Şiirleri - Şair Engin Tunca

Sorsalar bülbüle gülü,
Bir söyler, bin feryat eder.
Sorsalar Mecnun’a çölü,
Bir söyler, bin feryat eder.

Hep böyledir bu hikaye

Gönül senin için sarhoş diyorlar
Neler çektiğini bilemiyorlar
Yazık, insanlarda duygu kalmamış
Nasıl yandığını bilemiyorlar

Gönül senin için deli diyorlar

Konmaz oldu bülbül gülün dalına
Gönlümün bağına bir su veren yok
Yaprak hasret kaldı dost kelamına
Yel bile esmiyor gelen, giden yok.

Vazgeçtim bahardan, çiçekten, bağdan

Isıtacak diye bekledim gözleri,
Saracak kolları, sımsıcak
Ama ağlıyor yine eylül, soluksuz,

Yoksun…

Yürek yarasının dermanı yoktur
Dostun cefasının fermanı yoktur
Derinden, derinden yanar da yanar
Aşkın ateşinin dumanı yoktur.

Kar boran bir olup, dağları tutsa

Sus, söyleme bir şey,
yumuver gözlerini ve sus.
Dinle yüreğinin sesini,
sonra; aç gözlerini.
Bırak konuşsunlar,
özgürce.

Sevmiştim yıllarca tüm insanları
Yaradan sevgimin temel taşları
Dolunca kalbime aşkın gözyaşı
İsyan etti gönlüm vefasızlığa

Her şeyin temeli sevgi demiştim

Denizi ısıtan güneşten sıcak,
Ellerin, ellerin, ah o ellerin.
Öylesine dost ki, kalbim duracak,
Yüreğin, yüreğin, ah o yüreğin.

Gönlüme baharlar, yazlar getirdi,

Sevda yalan, aşk da yalan
Gel gönlünü etme viran
Bir çift sözdür bâki kalan
Akıl başta olsa gerek.

Para yalan, pul da yalan

Sevdaya saldın başımı
Bembeyaz ettin saçımı
Akıttın hep gözyaşımı
Alacağın olsun gönül

Bir gün olsun güldürmedin