Engin Tunca Şiirleri - Şair Engin Tunca

Sonu yok,
dertlerin, gamın, kederin.
Sonu yok,
ayrılıkların, yalnızlıkların.
Tıpkı,
dostlukların, aşkların, gülücüklerin

Ölür isem kimselere demeyin
Ardım sıra helva ekmek yemeyin
Mezer için toprakları ezmeyin
Benim kabrim gönüllerde yer alsın.

Gelir isem geldiğimi görmeyin

Dosttur yaratılan, düşman da olsa
Güzeldir, şirindir, zalimdir o dost
Halk etmiş yaratan, pişman da olsa
Güzeldir, şirindir, zalimdir o dost.

Candandır, kimi gün güldürse seni

Sen olmazsan insan olmaz
İnsan olup kendin bulmaz
Kendin bulsa ilim bilmez
Saygı sana öğretmenim,
Sevgi sana öğretmenim.

Kurudu dereler, akmıyor çaylar
Deryaya karıştı, gözyaşım çağlar
Meyve bile vermez oldu bu bağlar
Gayri bu ellerden gidesim gelir

Bekledim, gün olur ocağım tüter

Bir hüzün kapladı yine içimi,
Çareler o dosttan gelmez mi ola?
Topladım bu bahar yine göçümü,
Pareler yürekten düşmez mi ola?

Yıllar var görmedim dostun yüzünü,

Yalanlar yansa, kül olsa
Dünya doğrulara kalsa
Gözyaşları gerçek olsa
Aşk acısı olur muydu?

Gözler sevgiyle baksaydı

Felek ile pazarlığa kalkıştım
Zarar ziyan benim, kâr onun oldu
Kendin bilmez cahil ile yarıştım
Kenar köşe benim, han onun oldu

Az konuştum, çok dinledim bilmedi

Akarsu’yu yakamazsın,
Nesimi’yi üzemezsin,
Bizi Hasret koyamazsın,
Ateşler seni de yakar.

Asım size neylemişti,

Sevmek değil,
öpmek de,
sen ancak seyretmek içinsin,
ağzı bir karış açık.
Benim yani…
Tıpkı,