Engin Çakar Şiirleri - Şair Engin Çakar

Şu gencecik yaşımda yandırdın beni,
Ah... kanamadan suya; kandırdın beni,
Düşürdün pusuya, inandırdın beni,
Ah ulan yalancısın; ölümlü dünyâ...

Serâbın yeryüzünü hep esir almış,

Âcizsin âdemoğlu, ecel her an ensende;
Ölüm var ! sen kabul etsende, etmesende.

Bir rüyaydı aşkımız, sen çobandın ben koyun;
Yoldukça yordun beni, çok şükür bitti oyun...

Çık önümden, ruhuma perde olan ey nefis;
Arzu ve hevâları kalbe dolan ey nefis...

Kalbimizi nurlandır;
onurlandır Allâh'ım.
Rahmetini taçlandır;
mirâçlandır Allâh'ım.

Sen ğafursun, affeyle;

Senin nûrun aydınlatır islâmı,
Yerden göğe âlemlere, her yanı...

Rabbim izin verdi sana;
Senin nûrunla aydınlattı kâinatı...

Sabır; başı dert, sonu merhamet...
Sabır... yaşarken; zahmet, aşarken; rahmet.
Sabır; hayatın çilesi, cennetin bahçesi...

Ebedî mi sandın ki, yaşadığın saltanat?
Kibrini, nefsine, nasıl da inandırmışsın...
Söyle; Rahmân'dan izinsiz, kim olur, kol kanat?
Ne yazık ki, kendini, makamla kandırmışsın...

Sîman, oldukça sinsi; emellerin çok çirkin;

Yok ise, yaptığında, samimice bir niyet,
Havada kalır inan, eksikse; samimiyet...

Bir bulutun gözünden akan yağmur gibi;
Yerden tâ göğe kadar koskoca bir seldim.
Ölümün önünden geçen ömürler gibi;
Mâsivâyı unuttum da ben sana geldim...