Düşünmek guclestirmez insanı
Dertlendirir ancak
Neyin sesini alır ki insan
Gıcırdayan kapının köhne sesini mi
Neyin kokusunu alır insan
Açık pencerenin rüzgar kokusunu mu
Bir gökyüzü düşündüm
Biraz önce
Kainatın merkezini nuksettim yansıyan deryalara
Bir bulutları düşündüm
Böyle her saniye her dakika
Akıp gitmekte olan mor siyah bulutları
El salla evlat özgürlüğe
İp bağlayalım uçurtmana
Süzülsün semalarda
Yükseldikçe ipini bırak
Kopmasın hayallerin
Sen daha çocuksun
Denizler de maviydi bir zaman önce
Masmavi
Böyle bakınca uzaklara doğru gökyüzünü ayıramıyordun yeryüzünden
Gözlerine benzetmek isterdim de rengini
Karadır gözlerinin rengi
Sevgili
En değerli olan şey nedir
Ölüme yakın yelkovan mi
Bir kafeste tutsak mı
Baba mı anne mi
O çok degerli olan
Vazgeçemedigiz şey ne ki
Enkaz altında bir çocuk bağırıyor
Üstüne dünya yıkılmış sanki ağlıyor
Gökyüzü hiç bu kadar yakın olmamıştı
O gün binlerce kişi onlar için savaşmıştı
Herkes uykudayken kopan bu zelzele
Neyi ertelemis ki doğa
Ölümü ertelesin
Bir vakit çıkar topraktan çiçek
Ertelenmeden
Göç eder kuşlar başka diyarlara
Sürü sürü çığlık çığlığa
Ya deli olacaksın
Ya da delirmiş olacaksın
Bu sevdayı yaşamamak için
Ötesi yok
Ötesinden uzağı da yok zaten
Ben sana bakınca nutkum tutuluyo
Güzelim
Beni gerçekten hiç farketmedin mi
Seni görünce kısılan gözlerimi
Sesini duyunca titreyen dudaklarımı
Varlığından bi haber olunca üşüyen ellerimi
Hiç mi farketmedin
Ellerim titriyor
Ruhumun derinliklerinde kaybolan ızdıraba
Engel olamıyorum
Paramparça hayallerin peşinden giden umutlar
Döngel diyemiyorum
Garip bir düş görüyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!