Ben bir kere öldüm
Yıkadılar aldılar götürdüler
Kaldırımların tozlu kumundan beyazdı bedenim
Ayaklarım ayakkabıya sığmıyordu
Utangaçlığın korkusuyla gömdüler beni
Ben bir kere öldüm
Lambalar var dışarıda
Sokak lambaları
Gözümü alıyor lambaların ışıkların
Sen
Ve sensizlik dolaşıyor damarlarımda
Serseri gönlümün gamını hiç sorma
Hayat bilinmezliklerle dolu
Yalan olmayan
Ama gerçek olamayacak kadar da sahte
Ey mavi göklerin sahibi
Varolan hakikat nerede
Doğru yolu arayan bu insancıklar
Bilsen ne yazar bu saatten sonra seni sevdiğimi
Geçtiğim sokaklarda adımların yok
Su içtiğim pınardan resmin bile yansımıyor
Gözbebeklerime
Gülüşünü gökyüzü sanan kuşlar
Şimdi simandan habersizler
Kaderim
Uzaklarda arama vuslatı
Gel yakınlara bak biraz
Sen azcik cilvelisin
Bende utangaç
Çocuk
Tek başına göğüsleyemezsin bu dünyayı
Canın yanar
Taşıyamazsın
Tek başına kaçamazsın bu korkulardan
Dalar bakışların bir nareye
Bir aile
Bir sıcak yuva
Bir kucak sevgi
Büyütmeye yeter insanı hayatta
Hatıralar biriktirir insan
Kaldırıp başını dertlerine
Bir kadın sevsin beni
Elleri yıldız yıldız
Gözleri parlak parlak
Yanakları nardan düşme
Gülüşlerinde bir dünyayı sığdırsın içine
Ben olmayayım
Bir kadın tanıdım
Sesiyle kuşlara fısıldayan bir kadın
Gülüşüyle gökyüzünde güneşler açardı
Her yanda aydınlık
Bir rüzgar gibi eserdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!