Her sokağı leblebi kokan köyde
Kerpiç bir evden
Yükselen dumanlar arasında
Dünyaya gelmişim
Eşikte birikmiş anıları
kül tablasına döküyorum
Pelin otu kaynatıp
Unutmak konulu şiirler okuyorum
Döktüğüm her külde
Bir anıyı da
Gözler kalbin aynasıysa
Kalbinde gözlerin gibi berrak
Bir melek gibisin oysa
Sadece uçmuyorsun kanatlanarak.
Kıvırcık saçların dalgalanır,
Denize kıyısı olan bir şehir gibi
Dalgalı,canlı,neşelisin
Herkesin yüzü
Senin sahilinde bırakır
En güzel gülüşlerini
Sen bu kadar ihtiyaçken
Güneş doğmadı herhalde,nedir bu soğuk
Sen olsan ısıtırdın beni,ama yoksun yanımda
Bende biçare yalnız geldim buralara
Ağaçların yaprakları bir bir intihar etmiş
Üstüne oturduğumuz taşlar fırlatılmış
Sevgimizin temelini attığımız bu yer
Yağmur damlaları peşi sıra deliyor asfaltları
Saatten haberim yok bakmadım
Bu saatte yağmur dert ortağım
Hayvanları severim lakin
Bu saatte horoz ötüyor,köpek havlıyor
Gidin yatın ulan yalnız bırakın beni
Vapurların biri gelir biri gider iskeleden
Onca insan taşır
Yıllanmış,paslı gövdesinde
Kimse sevgi göstermez ona
Kullanır atar
Sadece insanlar mı üzer vapuru
Uykunun o en tatlı olduğu anı bilir misin?
Hani bırakamazsın,kalkamazsın
Benim için sen öylesin işte
Yastığımsın battaniyemsin çarşafımsın
sen olmasan başımı koyacak bir yerim
ve koyduğum yerde bilinçaltımla soğuk savaş verdiğim anların hiçbirisi olmayacak.
Kadıköy’de bir bank olsam
kıyıya paralel
Sert ve hırçın havalarda
dalgalardan arta kalan
su tanecikleri vücuduma değse
Haydarpaşa Garı ile karşılıklı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!