Efe Yildirim Şiirleri - Şair Efe Yildirim

sanmazdım seveceğimi sessizliği bu aralar,
yahut sensizliği
şimdi okurken muhtemelen ilk dizeleri,
karma karışık oldu kafan,
ordan oraya havalanan
insan sensiz kaldığında anlıyor senliği,

Mühim olan insanın arzuladığı,
Misal sana çicek almak istedim,
Ama alamadım,
Param mı yoktu?
Vardı,
Korktum galiba,

Cahillik dedin ya,
Cahillik mutluluksa eğer,
Söylesene sevgili,
Niçin korkarsın karanlıktan

Şayet insanın her bildiği,
Gördüğü doğru olsaydı..
Niçin mutlak doğruyu arardı?
Gözler insanın tanrısıydı.
Vardı, mutlaka olmalıydı..
Aydınlıktan daha aydınlığa..

Gün yüzüne güneş ışığı çıkana kadar,
Yorganın altına saklarsın kendini,
Sonra perde indirirsin gözlerine istemeden,
Sabahı beklersin,
Işık ararsın kendine,

sevmek için
beni sevmek için dilimi öğrenmene gerek yok…
sesimi kokumu…
sonumuu….
aslında düşündükçe bir tuhaf oluyor içim…
tüm duygularımı döktüğüm dili bilmemen

Ne ben atabildim,
korkusuzca ilk adımı ,
Ne de sen,
Aslında çok da beğenmezdim seni önceden,
Ne zaman gider oldum yüreğinden,
Kıymet-ı harbiyen arttı müteakiben

Öyle bir çocuk düşün ki,
Öyle bir genç(ler) düşün ki, Baba
Bu gençler senin gençlerindi,
senin çocuklarındı hani
Hitap ederdin sen onlara,
Dinler sandın onları, yetmedi yazdın, güvendin...

uzaktasın ama aslında çok yakındasın,
bir koku uzağımdasın,
uzaktayım diye üzülme, özür ise hiç dileme,
sen sandığımdan da çok yakındasın,
sen yanımdasın,
sen kuşların sesi,

Övünmüyorum artık yaptıklarımla, çocukçaydı..
Belki de yol o kadar karanlıktı ki....
Çocuk
-caydı.